Dit jaar vallen de dagen hetzelfde als 5 jaar geleden. Op zaterdag denk ik: oh ja, toen kwam 's nachts de verpleegkundige die je een overdosis morfine gegeven zou hebben als ik niet opgelet had. En oh ja, zondag kwamen die en die langs. En dan de maandag: je sterfdag. Wat een dag was dat. Zo 's morgens niet aan zien komen dat dit je laatste dag zou zijn. Alhoewel ik veel gedeeld heb de afgelopen 5 jaar is het verloop van 18 november 2019 nog te intiem om deze dag met de wereld te delen.
Dit jaar begon de dag met een aantal appjes van goede vriend(inn)en en onze boerenfamilieapp. Ik gebruik een deel van een gedicht die ik vanochtend ontving: Grief never ends, it is the price of love. Als foto voeg ik een foto toe van een vissende Andy op de gitzwarte oceaan bij de Lofoten in september 2019. Vele berichten volgen waarin mensen ons sterkte wensen en steunen. Ik check ook altijd even bij de kinderen welk bericht zij plaatsen. Mooie foto's en mooie gedachten; ik ben trots op ze. Ik overdenk hoe ze in het leven staan, met de normen en waarden die wij ze hebben meegegeven en daaraan toegevoegd wat ze zelf belangrijk vinden. Wat een prachtfamilie heb ik.
Steeds meer realiseer ik me dat ik niet alleen mijn man mis en de kinderen hun vader. Eerder was ik zo vol van mijn eigen verdriet en dat van de kinderen dat ik geen ruimte had om ook rekening met anderen te kunnen houden. En achteraf is dat hartstikke jammer.
De kleinkinderen missen natuurlijk een opa aan de Asmuskant. Pip vraagt vaak hoe hij omging met haar, om zo de herinnering aan hem levend te willen houden. Voor de andere kleinkinderen is hij de opa van de foto naast oma haar stoel. Daarnaast was hij natuurlijk ook iemands broer, neef, zwager, oom, vriend, of collega. Het feit dat ze mij of de kinderen appen herinnert me ook aan hun gemis. Ik hoop dat een herinnering aan hem een glimlach op hun gezicht tovert.