Ben ik niet aan het kamperen, sta ik toch old school af te wassen. Mijn vaatwasser blijft dezelfde storing geven. Als zelfstandige vrouw zoek ik eerst de foutcode op bij mijn grote vriendin Google en kijk het filmpje om die foutcode weer weg te krijgen. Nou is me dat al een paar keer gelukt, maar nu na een paar maanden als moppersmurf boven die pomp te hangen, ben ik het zat. Ik ga op zoek naar een nieuwe vrijstaande vaatwasser, want ik heb geen idee of en hoe ik zo'n frontje van mijn Ikeakeuken erop plaats. Marktplaats heeft er een aantal in de buurt. Het exemplaar dat ik van 10 hoog via een lift naar mijn auto moet krijgen, die sla ik over. Ik doe een bod op een exemplaar dat er prima uitziet en nu even afwachten. Geen idee hoe ik 'mijn oude vaatwasser' eruit krijg, of waar de stekker zit en hoe Andy dat destijds heeft geïnstalleerd. Maar eerst maar een andere vaatwasser.

Ik schreef al eerder dat ik sinds eind maart ziek thuis ben vanwege mentale klachten. Mentale klachten klinkt toch wat minder heftig dan psychische klachten, dus ik heb het woord mentaal geadopteerd en toegevoegd aan mijn dagelijkse taalgebruik. 

Ik kreeg een mail over de mogelijkheid om te participeren in een massaclaim voor energieleveranties. Eerlijk gezegd heb ik me nooit zo verdiept in mijn energiecontract, ook niet toen de gasprijzen metershoog werden. Heb al jaren hetzelfde contract bij dezelfde leverancier en heb dat uit gemak nooit aangepast. Het werd me snel duidelijk dat ik recht zou kunnen hebben op een bedrag, ja en daar ben ik toch gevoelig voor. Gegevens ingevuld en ja, ik was ook wel benieuwd naar het beste energievoorstel. Dus ik dien die claim in bij de consumentenbond (dat klinkt dan toch het meest betrouwbaar) en terwijl ik de gegevens op de nota van mijn energieleverancier overneem, gaat de telefoon. Ik krijg een vlotte jongeman aan de telefoon die me snel duidelijk maakt dat ik een zogenaamd slaapverbruiker ben die echt al jaren te veel betaalt en dat ik toch echt over moet stappen op een andere contractvorm en ook naar een andere leverancier. Voor ik het weet heb ik een voorstel in mijn email en onderin kan ik kiezen voor accepteren of weigeren. Ik vertel de tot dan toe vriendelijke jongeman dat ik er nog even over nadenk en dan wordt de eerst zo vriendelijke jongeman alsnog een vervelende drammerige verkoper. Jammer. Ik denk er toch nog even over na. Ga eerst eens even zelf op onderzoek uit of ik wel de beste deal via deze jongeman gekregen zou hebben en dan besluit ik op het moment dat het mij uitkomt of en wanneer ik overstap en naar welke leverancier. Om maar in de terminologie van het onderwerp te blijven: ik heb er, na dit verkoopgesprek, gewoonweg de energie niet meer voor. 

Dag 100 alweer zie ik in mijn agenda. Op 31 maart meldde ik me ziek. Lichamelijke klachten die steeds erger werden, maar die hun oorsprong leken te vinden in psychische problematiek. Welke? Die vraag kon ik niet zo makkelijk beantwoorden. Maar dat het niet zo goed met me ging, dat voelde ik wel. De huisarts deed bloedonderzoek, maar daar kwam niets concreets uit. Ik stuur je toch ook door naar de GGZ zei hij. Ja en daar gaat het dan toch wel behoorlijk mis. De POH is een goede vriendin van een van mijn gezinsleden en ze zei terecht dat mij helpen te dichtbij kwam. Natuurlijk, gelukkig wel alle hulp van haar om me verder te helpen. En dat valt niet mee.  De eerste hulpverlener hielp alleen nog maar mensen die door hun werkgever doorgestuurd werden. Gevoelsmatig kreeg ik niet het idee dat mijn werkgever daarvoor openstond en ik had ook niet zo'n grote behoefte, lees kracht om hen dat concreet te vragen. Een andere hulpverlener vroeg een aanzienlijke eigen bijdrage per spreekuur en dat zou nogal in de papieren gaan lopen. En dat is wat lastig als je alleenverdiener bent. Dan is er het aanzienlijk voordeliger alternatief van online psychische hulp en daar lijken we gelukkig een goede partij gevonden te hebben. De intake verliep redelijk vlotjes en er is een diagnose. Niet een waar ik heel blij mee ben, gezien het te lopen traject, maar ik weet nu dat er licht verschijnt aan het einde van deze donkere tunnel. Ik sta nu op hun interne wachtlijst, dus kom maar op met die therapieën. Ja, meervoud. Eerst de ene therapie voor het ene euvel en daarna nog een andere therapie voor het andere. Inmiddels dus honderd dagen verder met ziek zijn in je hoofd, dat doet wat met een mens. Zonder hulp is dat best pittig naast de gediagnosticeerde problematiek die al behandeling vraagt. Maar.... het komt goed! Daar ben ik van overtuigd. Ik kan niet wachten om nu eindelijk intens levensvreugde te voelen. 

Mijn oma van moeders kant kreeg 13 kinderen, waarvan er 12 de volwassen leeftijd bereikten. Deze 12 kinderen kregen samen 30 kleinkinderen, waarvan ik er dus één was. Eén van haar dochters heet Dien en veel van mijn nichtjes hebben in hun naam Louisa of een verbastering van deze naam meegekregen. Zo ook mijn kleindochters Juliëtte en Sofie hebben Louise/Louisa. Ik ben de enige die ook Dina in een andere vorm in mijn roepnaam heeft. Deanne (vernoemd naar een Amerikaanse filmster waar mijn moeder fan van was) en als doopnamen Dina Louisa dus.

De dag begint met een strakblauwe lucht, maar Weerplaza laat zien dat de temperatuur niet boven de 18 graden uit gaat komen. Vandaag voor mij een lastige dag, want we hebben geen water tussen 9 en 14 uur. Daar kun je je toch op voorbereiden zou je zeggen? Jazeker, ik heb een melding in mijn agenda gemaakt toen ik de brief door de bus kreeg; een goede vriendin stuurde nog een reminder app. Maar ik hou gewoon niet van dingen waar ik geen invloed op heb; dat vind ik lastig. Ik douche op tijd, vul karaffen, emmers en de waterreservoirs van mijn koffieapparaten. Apparaten, meervoud? Ja, ik heb er 2, één bonenmachine met koffiebonen waar ik wakker van word, restretto sterkte 10 én een Nespresso waar ik na 2 uur mijn decafcapsules in stop. Geen caffeine en theine voor mij meer na 14 uur en ja, dat helpt om beter te slapen. Het was even zoeken naar een sterke decaf, maar uiteindelijk bleek Starbucks de sterkste decaf te hebben.