Helaas heb ik een voorliefde voor het kopen van kleding. Qua opbergruimte is dat helemaal geen probleem normaliter, ware het niet dat ik vier tijdelijke huisgenoten krijg. Mijn jongste met zijn gezin trekt, vanwege een verbouwing in hun nieuwe huis, tijdelijk bij mij in. Ruimte zat. Daarvoor wel even afstemmen met de woningbouwvereniging, want dat mag zomaar niet. Dus dat wordt geregeld.

De campingpolitie

Markt en pinnen, mooie momenten

In januari vatte ik het idee op om gezellig voor een aantal vrouwen een vrien-dinner-date te organiseren. Na bijna 6 maanden maak ik de balans op of het een succes was. En ja, dat was het zeker. Vijf vrien-dinner-dates met 28 dames. We hebben gelachen; we hebben serieuze gesprekken gevoerd en gezellig gegeten. Ik vond het bijzonder om zoveel verschillende vrouwen aan tafel te hebben. Leuk om steeds een menu te bedenken en in de aanloop naar het etentje wisselde het nog wel eens. Soms een uitdaging, maar glutenvrij, vegan, geen vlees, het bleek allemaal geen probleem. Ik vond het leuk om de tafel steeds mooi te dekken. Een paar keer heb ik de servetringen van mijn veel te vroeg overleden vriendin Corrie gebruikt. Ze hield enorm van dieren en ik ben superblij met haar houten Big Five servetringen. En zo is ze er toch nog een beetje bij.

Zondagochtend, ik ben vroeg wakker tegenwoordig. Maar ja, ik ga dan ook bijtijds, nou zeg eigenlijk maar vroeg naar bed. Zo rond 10 uur lig ik wel in mijn bedje. En dan ben je om een uur of 6 wel uitgerust en uitgeslapen. Ik oefen met wakker worden zonder wekker en dat gaat goed. Zo fijn om uit jezelf wakker te worden! Door de weeks vind ik het een sport om aan het geluid buiten van de snelweg én het licht te raden hoe laat het is. En dan checken op mijn telefoon of ik de tijd goed geraden heb. 

Om met zo min mogelijk oponthoud naar mijn werk te komen rijd ik binnendoor. Het dorp uit en dan over een kronkelig weggetje. Wanneer ik daar rijd dan denk ik altijd: oh, ben ik nog op tijd? Niet om op tijd op mijn werk te komen, alhoewel dat ook altijd fijn is. Nee, ben ik nog vroeg genoeg om de scholieren voor te zijn? Want die fietsen graag breeduit. Of er fietsen van die jochies met shaggies in hun mond die breed gebaren dat ze niet aan de kant gaan. Toeteren heeft geen zin en soms krijg ik ook nog verwensingen naar mijn hoofd. Ik denk dan altijd maar: die zijn vast niet onderweg naar het VWO. (ja, ja, aannames en niet heel erg aardig, maar ik heb echt dan deze gedachte. En soms fietsen er meisjes met zijn drieën naast elkaar en ja, dan heb ik altijd medelijden met degene die aan de buitenkant fietst. Want dat herinnert me aan mijn fietstocht van Hoornaar naar Gorinchem. Dat was 7 kilometer fietsen, door weer en wind en dan vooral tegenwind. Zowel heen als terug, want die verrekte wind draaide altijd. Het liefst vertrok ik rond 8 uur, en dan aansluiten op de groep die vanuit Noordeloos kwam. De grote groep noemden we die. Dan kon je daar achteraan en dan had je minder last van de wind. Maar die hadden wel altijd het tempo erin. Meestal twee dezelfde meiden die vooraan fietsten. Dat was best zwaar, maar daar fietste ik dus nooit. Want ik sloot aan, dus trapte stevig achteraan om bij te blijven. Zonder batterij, maar gewoon op benenkracht. Wat kon ik dan tijdens zo'n najaarsstorm dan jaloers zijn op de klasgenoten uit Gorinchem. Hup kwart over 8 op de fiets, tussen de huizen door, weinig wind, lekker snel op school. Maar terug naar die drie meisjes naast elkaar en het fietsen aan de buitenkant. Als je populair was, dan was je nooit de buitenste. Die arme buitenste: die moest altijd inhouden en achter de andere twee gaan fietsen wanneer een auto wilde passeren. Hoe je ook je best deed om in het midden of aan de binnenkant te komen fietsen, dat lukte gewoon niet deze dag. Het 3e wiel aan de wagen, zo voelde het. Ik was zo'n meisje. Net niet populair genoeg om aan de binnenkant te fietsen. Niet zielig of zo, maar gewoon een constatering. Het is best goed met me gekomen. En nu kijk ik vol empathie naar de buitenste. En weet je meisje: het komt goed hoor!