Ik krijg een mail van de uitvaartonderneming of ik het dossier wil sluiten van de afhandeling van het overlijden van de heer A.J.S. Asmus. Pfff, keurige mail, dat zeker. Maar het voelt weer als afscheid nemen. Slaat helemaal nergens op, want ik heb bijna geen gebruik gemaakt van de handige app met allerlei tips voor nabestaanden. Maar toch, het mailtje valt me rauw op mijn dak. Ik wil niet denken aan afhandelen en afsluiten van iets wat me herinnert aan jou. Alsof ik jou zo uit mijn leven ban. Nu ik het typ, is het ineens weer zo realiteit. Dat heb ik ook als ik uitspreek dat je overleden bent. Alsof ik mezelf er nog steeds van moet overtuigen dat je er echt niet meer bent.
Van de week vroeg iemand me hoe het was om zonder jou op vakantie te zijn? Daar had ik nog niet over nagedacht, misschien komt het doordat wij nooit op deze manier vakantie gevierd hebben. We zijn hier wel ooit in de buurt geweest samen in een appartement, maar dat is al zo lang geleden. Denk ik dan niet aan je? Ja echt wel, maar dit is een nieuwe herinnering met andere indrukken, andere mensen. Nou ja, mensen; het is meer mens, want ik ben hier alleen met Peggy en buiten de automonteur en de poolboy heb ik nog verder niemand ontmoet of gesproken. En dat is fijn om even geen verdriet te hebben of herinneringen aan jou te hebben bij de dingen die ik hier doe. En tegelijkertijd voelt dat ook als een soort verraad naar jou. Want eerlijk gezegd heb ik tot nu toe vooral genoten van het heerlijke weer, de gezelligheid van Peggy, de omgeving. Pas nu ik deze blog schrijf komt dat gevoel van verdriet weer boven en dat is geen fijn gevoel. Ik mis je, ook hier.