Torentje van schoenen
Zondag heb ik met de kinderen afgesproken dat ik Andy zijn schoenen weg ga doen; dat klinkt allemaal heel dapper en voortvarend en ze waren inderdaad nog niet weg na ons wekelijkse zondagse samenzijn, toen ik alle schoenen bij elkaar zocht en in de wasmand deponeerde om ze weg te gooien. En nu op donderdag is het me nog steeds niet gelukt om ze daadwerkelijk weg te gooien. Ik hik er maar tegen aan. Weg is weg, maar ja, wat moet ik ermee?
Ik vind schoenen nou eigenlijk ook niets om te koop te zetten en eigenlijk wil ik ook niet, dat anderen, behalve onze kinderen, zijn schoenen dragen. Ik had al een paar naar beneden gehaald en bij de voordeur neergezet; dat was zo’n vertrouwd gezicht. Net of hij ieder moment weer binnen kon stappen. En die gedachte maakt me weemoedig op het moment dat ik me realiseer dat het niet zo zal zijn. Weg mijn blije momentje dat ik het heel even dacht dat dit allemaal een boze droom was.
Het is mooi weer vandaag en ik wil de was buiten ophangen. Ik wil de wasmand pakken en tsja, daar liggen al die schoenen nog in. Ik twijfel even of ik ze niet gewoon terug in de kast leg; misschien is het gewoon nog te vroeg om ze weg te gooien. Nee, ik krijg ineens een idee.
Om te blijven oefenen met fotograferen doe ik mee aan een dagelijkse foto-opdracht. De opdracht van vandaag was: torentje. Die opdracht komt ’s avonds rond 9 uur en dan denk ik daar zo over na en in de loop van de ochtend is de foto die ik wil maken wel duidelijk meestal. Soms vroeger en soms ook niet. Torentje dus. Meestal google ik het woord qua betekenis om inspiratie op te doen voor een niet zo voor de hand liggende interpretatie in beeld van het desbetreffende woord. Maar hier kwam niet veel mee uit dan het torentje van Rutte,. Er kwamen meer opties wanneer je torentje interpreteert als verkleinwoord van toren.
En nu maak ik dan een mooi torentje van Andy zijn schoenen. En jeetje wat komen er dan een herinneringen voorbij. Ik zie zijn wandelschoenen, zijn oude, waar hij geen afstand van kon doen blijkbaar en zijn nieuwere paar. Wat hebben we veel gewandeld samen; mooie herinneringen aan de bergwandelingen, maar vooral ook aan onze zondagse uitstapjes. Nou ja, stapjes, soms wel 15 kilometer in weer en wind, sneeuw, regen. We waren goed uitgerust, we hebben alles gekocht om zo comfortabel mogelijk te kunnen wandelen. Wandelstokken, sneeuwmutsen, wanten, gps tracker, rugzakken, wandelkaarten, boeken met wandelroutes.
En daar zijn klusstampers, man-man, wat heeft Andy geklust; bij ons, maar ook bij anderen. En veiligheid voorop: hoe warm het ook was, altijd veilige schoenen aan met klussen. Ik zie zijn pantoffels, die ik voor hem bestelde toen hij zo ziek was. Hij heeft ze 1x gedragen. Ik zie de waterschoentjes die we kochten bij de Wit in Schijndel voor onze vakantie in Noorwegen. Nog als nieuw, nooit gedragen. Zijn bruine schoenen die we kochten tijdens een van onze zeldzame shopdagen; deze keer Antwerpen bij Tamaris. En hij maar fluisteren in die winkel, Tamaris. Net zoals in de tv reclame. En ik maar lachen, wat een man en wat konden we samen een lol hebben!
Ach ja, zijn fietsschoenen. Die hingen in een boom op de camping bij Annecy; waren nog van de vorige campinggast. Handig zei hij, die neem ik mee. Zijn slippers die hij kocht in Italie, mét de vlag van het door ons zo geliefde vakantieland, erop. Zijn bootschoenen die hij op mijn aandringen kocht, omdat de andere vakantieschoenen zo verschrikkelijk lelijk waren geworden. Zijn voetbalschoenen, in het 5e ooit nog kampioen geworden in zijn nadagen als linksbenige voetballer.
Ik kan en wil ook niet alles bewaren, dus ik ga er echt afscheid van nemen, fysiek dan. De herinneringen zijn vastgelegd in mijn geheugen en nu ook op beeld; zo kan ik verder, iedere dag een klein stapje.