Als niemand kijkt, wie ben ik dan?

Deze zin kwam ik ergens tegen en houdt me sindsdien bezig. Ken je dat: dat je ergens heen moet, geen zin hebt en dat je je vriendelijke gezicht ‘opzet’? En dat je, zodra de verplichting achter de rug is, een beetje pijn in je kaken hebt van het geforceerde lachen? Herkenbaar?

Waarom gaan we ergens heen waar we helemaal geen zin in hebben of geen tijd voor hebben, maar omdat het moet? Ik zou ook het liefst overal maling aan hebben (aha: hier hebben we er een! Ik zou eigenlijk op willen schrijven: ik zou ook het liefst overal schijt aan hebben). Waarom schrijf ik dat dan niet? Omdat ik het fatsoenlijker vind om maling te typen ipv schijt? Maar aan wiens fatsoensnorm conformeer ik me dan? De algemene normen en waarden? En wie bepaalt die dan?

Ik ben fervent aanhanger van het ‘leven-en-laten-leven’ principe. Ik leef mijn leven zoals ik dat vorm wil geven en tracht dat te doen op een manier zonder anderen er mee lastig te vallen of mee te kwetsen. En doe jij het anders dan ik? Prima hoor.

Maar als niemand kijkt, wie ben ik dan? Ben ik dan de eeuwige vrolijke optimist die altijd alles van de zonnig kant bekijkt? Welnee, ik zit soms ook ingedoken in een hoekje van mijn bank te huilen en te balen van mijn leven. Dat het allemaal niet eerlijk is. En dat ik uitval tegen iemand aan de telefoon die zich in mijn ogen niet zo klantvriendelijk opstelt. Of dat ik een dag in bed blijf, omdat ik me nergens toe kan zetten. Dat ik er te weinig aan doe om mijn conditie te verbeteren.

Of dat ik baal dat ik weer kilo’s aankom, maar gewoon niet de kracht heb om het eten te stoppen. Of dat ik mezelf betrap op vooroordelen, die ik eigenlijk helemaal niet wil hebben. Gelukkig ben ik ook maar mens met al mijn goede en minder mooie eigenschappen. Maar al met al: ik ben best tevreden met mezelf.