Woensdag 31 juli 2024 Schelluinen – Bari – op zee
Au, dat doet zeer om op te staan om 2 uur ’s nachts. En dan helemaal als je bijna niet geslapen hebt. Hoppeta: uit mijn bed. Vandaag gaat het grote avontuur beginnen! Een lang gekoesterde wens gaat in vervulling: cruisen! Rond 3 uur komt de bus voorrijden bij het huis van Christine en Fred en ook Aart en Barbera komen met hun koffers om in te stappen. We rijden vervolgens door naar het dorp verderop om Gerrit, Gerda, Ronald en Cilly op te halen. Marc, mijn slapie, gaat helaas niet mee vanwege hele nare familie omstandigheden. We zijn er met elkaar emotioneel van. Maar hoe sneu en heftig moet dit voor hem zijn. We zijn er met elkaar emotioneel van en natuurlijk heeft dat invloed op onze uitgelaten stemming. We laten het allemaal bezinken en peinzen vooral onderweg richting Schiphol.
Natuurlijk zijn we op tijd en alles verloopt soepel, totdat mijn koffer niet geaccepteerd wordt door het apparaat. Op naar de servicebalie, samen met een behoorlijk aantal anderen. Uiteindelijk blijkt het mijn cpap, het apneu apparaat te zijn die maakt dat ik persoonlijk contact moet hebben met een dame van de servicebalie. Koffer is niet te zwaar, label erom en hoppa, daar gaat ie op weg naar hopelijk het goede vliegtuig. Mijn handbagage en cpap gaan gezellig mee naar de douane. We treffen een bijna militaire douanier, die alles super strak en streng regelt. Gelukkig mogen we allemaal door. Inmiddels wel toe aan een beker koffie, een paar groepsgenoten nemen die taak op zich. Ik loop met Christine naar een shop om een nieuwe powerbank te kopen. De cappuccino smaakt voortreffelijk en dan is het alweer tijd om naar de gate te gaan. Dat verloopt redelijk soepel en we nemen allemaal plaats. Overigens vraagt niemand naar mijn medische verklaring voor de cpap, gaat gewoon mee aan boord als handbagage. Ook prima! Zonde van iedereen zijn moeite om dit fatsoenlijk te regelen, zo jammer dat het niet gecontroleerd wordt. De vlucht verloopt zonder problemen via Oostenrijk, Slovenië en de Adriatische zee en we landen op tijd in Bari. Van slapen kwam ook hier niet veel terecht. Alle koffers komen redelijk snel, de band stopt en wie heeft haar koffer nog niet? Juist, ik en nog een handjevol andere passagiers. Een van die passagiers trekt een Italiaanse meneer aan zijn jasje; die drukt op een knop en jawel: de missende koffers, ook de mijne.
In de aankomsthal staat een meneer te wachten met een naambordje die ons in een van de twee gereedstaande heerlijk gekoelde busjes naar de haven brengt. Het schip is ineens voor ons en wow! Wat een schip, het lijkt wel een flatgebouw! Op de kade is het een drukte van belang van leveranciers met vrachtwagen en heel veel mensen. We vinden onze weg langs alle loketjes en eindelijk mogen we aan boord. De afspraak was dat ik als eerste aan boord zou gaan via de loopplank om deze te testen op stevigheid en ook dit verliep succesvol.
Binnen worden we hartelijk welkom geheten en via de lift komen we op de 11e verdieping waar onze hutten zich bevinden. Het is er heerlijk koel door de airco; de koffers worden later gebracht. We frissen ons een beetje op en gaan op zoek naar iets koels te drinken. Dat vinden we snel en hehe we zitten. Allemaal zijn we ons bewust van deze bijzondere reis; hoe hard hebben we niet allemaal gewerkt en gespaard om dit te kunnen realiseren. Ik weet niet hoe de anderen er over denken, maar ik ben zeer dankbaar om dit avontuur te gaan beleven.
Nu de ergste dorst is gestild, komt de honger op en we volgen onze neus naar het restaurant. Als echte Hollanders nemen we natuurlijk iets te eten van een van de eerste counters; later blijkt dat verderop nog meer lekkers ligt. Het is heerlijk en van alles wat. En dan is mijn batterijtje echt leeg. Ik ga naar mijn inmiddels schone hut, neem een douche en ga naar bed waar ik heerlijk twee uur slaap. Mijn vooraf bestelde internetpackage werkt niet, dus ik ga op zoek naar de infobalie; die vind ik op de 7e verdieping. Michelle uit Zimbabwe helpt me fantastisch. Hun interne systeem heeft problemen met de afgesloten pakketten. Ze lost het voor me op en ik kan weer bellen via Whatsapp. , dus ik bel de kinderen een voor een.
De anderen van de groep zijn inmiddels op dek 15 aanbeland en hebben een fijne plaats op het achterdek in de wind gevonden. Ik neem een pina colada en ik geniet. Wat een belevenis! Wel lekker insmeren, want de combinatie zon, zee en wind is verraderlijk. We praten, lachen en drinken wat en hoe leuk is het om met deze groep op pad te gaan. Ik kleed me om in mijn hut en bel met de kinderen. Het lukt niet bij allemaal om ze te spreken, komt morgen wel verder.
Nu eerst met Christine op shoppingtoer. Shops met parfum, mooie kleding en drank, en sieraden. We laten ons bijna oorbellen en een ring van ieder 6.600 euro aansmeren, we laten onze wallen wegsmeren met een soort lijmachtig spul. Werkt fantastisch, de eerste 10 minuten dan en dan is het effect weer weg. De man die dit smeert maakt een afspraak met ons op onze ‘zee-dag’ om ook andere rimpels te laten verdwijnen. Hij doet zijn werk met enorm veel enthousiasme, maar wij vinden het vooral hilarisch. En dan is het toch ineens kwart voor 9. Gauw omkleden, opmaken en aan tafel. Buiten de cabinegebieden is het een drukte van belang; er zijn optredens, veel mensen die van tafel komen van de eerste zitting (veel kinderen daar ook) en wij banen ons een weg naar onze tafel 756 op deck 6 in het La Reggia restaurant. We worden geholpen door Raita uit Indonesie. Het eten is heerlijk, ik vind de witte wijn wel lekker. Vooraf mosselen in een verrukkelijke saus, daarna gegrilde kabeljauw met opnieuw een lekkere saus en als dessert een kaasplankje waar we port bij bestellen. En dan is het 11 uur en wil ik gewoon naar bed. Buiten is het aardedonker, we zijn midden op zee en het is best nog warm. Ik besluit om de balkondeuren maar te sluiten, met mijn oordopjes hoor ik toch de zee niet. Het was een hele lange dag.