Het is 6 uur en ik rij vanuit Nieuwegein richting Gorinchem; ik check mijn route. Shit, weer file. Zo geen zin in. Eigenlijk had ik een eetdate met oud-ICT collega's. Twee keer per jaar zit ik met deze heren aan tafel en het is een heerlijk avondje 'in de zeik genomen worden', maar ook veel zorgzaamheid en lol. Ik koester deze avonden. Maar helaas, één van de heren was ziek, dus de afspraak wordt verplaatst. De file dus, ik besluit om bij Vianen eraf te gaan. Ik zet de auto aan de kant en typ: Chinees restaurant in Vianen.
De app leidt me naar restaurant HongKong. Het is een restaurant waar ook afgehaald kan worden, maar ik ga lekker relaxed zitten. Aan de muur de typische wanddecoraties met zijden bloemen en vogels. Net gedekte tafels. Er zit nog een man alleen aan een tafel in het restaurant; hij rekent net af en wenst me een nog een fijne avond. Goh, misschien hadden we samen wel gezelliger kunnen eten, schiet er door mijn hoofd. Ik bestel: een wantansoep, vind ik zo lekker! En dan een combischotel met kip kerrie, saté en iets pittigs. Te pittig voor mij eigenlijk blijkt. Maar oh lala, de bami en kip kerrie zijn echt heerlijk! En mijn guilty pleasure: bami met satésaus! Opgediend zoals je kent van de Chinees: op zo'n warmhoudplaat waar eerst je bord op verwarmd wordt en later de schalen komen met de gerechten. Dit moet toch altijd zo blijven? Alstublieft niet moderniseren; een Chinees restaurant hoort te zijn, zoals deze.
Terwijl ik ongegeneerd een spelletje speel op mijn telefoon hoor ik de eigenaresse alle afhaalklanten allervriendelijkst te woord staan. Sommigen bellen eerst en hoor ik even later binnenkomen om hun bestelling af te halen.
Ik hoor een gesprek aan van een afhaalmeneer en de eigenaresse over het feit dat ze twee weken gesloten waren. De vrouw vertelt dat haar schoonmoeder in China overleden was.
Ze serveert me het hoofdgerecht en ik condoleer haar met het verlies van haar schoonmoeder. Ze vertelt me dat het begin januari heel lastig was voor haar man om naar China af te reizen vanwege de Coronauitbraak en de strenge lockdown daar. Maar ook dat de reis bijzonder was. Eten en twee flesjes water in tasje voor de hele vlucht van 12 uur. Geen koffie, verder geen eten.
Ze vertelt verder: haar schoonmoeder overleed binnen 4 weken aan een hersentumor. Ik schrik. Ik vertel haar kort hoe ik bekend ben met de ziekte en we herkennen veel in elkaars verhaal. Eem Chinese en een Nederlandse: dezelfde pijn. Er zijn geen grenzen of verschillen. Wat een bijzondere avond en ontmoeting.