Het begin van het einde - juli 2019

Het begin van het einde – juli 2019

 

Voor de meesten begon Andy zijn ziekte bij de diagnose op 13 augustus. Voor ons als gezin ging er een nare periode van veel ruzie, onbegrip en onzekerheid aan vooraf.

 

Deze periode noem ik het Begin van het einde. In deze blogs beschrijf ik wat er met ons gezin gebeurde.

 

Alhoewel Corsica prachtig is, besluit ik om weg te gaan vanCorsica met het vliegtuig. Je bent onmogelijk; zoveel ruzie, zoveel discussie. Het gaat niet meer. Gerrie haalt me af in Brussel. Ik ben ten einde raad.

 

Thuis, na gesprekken met vriendinnen komen we tot de conclusie dat je waarschijnlijk een burn-out hebt. Dat moet het wel zijn; ik rij zaterdagochtend nog naar het Gardameer om te kijken of ik tot je door kan dringen, want onze relatie staat erg onder druk. Ik kom daar zaterdagavond aan en ik zie dat alles in de auto nog steeds door elkaar ligt; niets voor jou. Je hebt een nieuwe tent; waar de oude gebleven is? Weggegooid zeg je. Ik ben blij dat ik zelf nog wat te drinken heb, want je hebt er niet aan gedacht om iets voor me te kopen. De waterkoker is kapot; drink je geen koffie vraag ik. Nee, ik moet nog koffie halen zeg je. Gek antwoord.

 

Zondagochtend probeer ik voorzichtig om je te vertellen dat het volgens mij niet zo goed met je gaat. Zou je een burnout kunnen hebben? Niets met je aan de hand zeg je. Misschien heb ik wel gelijk, maar deze situatie heb ik veroorzaak zeg je. Ik kan niet goed tot je doordringen en ’s avonds eindigen we wederom met een fikse woordenwisseling. Ik rij, samen met Izzy, overstuur weer naar huis. Zo gek: je laat me gewoon gaan. Dat zou je nooit gedaan hebben om mij zo overstuur ’s avonds laat weg te laten rijden, laat staan om me met regen de Brennerpas over te laten gaan. Je doet geen poging om me tegen te houden. Ik herken niets meer van je. Net voor de Brennerpas word ik gebeld door Sabine; je had haar gebeld. Ik ben vastbesloten om door te rijden; ik ben zo boos en zo verdrietig om datgene wat je allemaal tegen me gezegd heb en wat ik tegen jou gezegd heb. Ons huwelijk lijkt over en niet meer te redden.

Dinsdag zeg je thuis te komen; je wilt nog een laatste keer een gesprek met me. Ok, laat ik maar afwachten wat je te vertellen hebt. ’s Avonds rond half 9 bel je om te zeggen dat het morgen wordt dat je thuiskomt. Je neemt een hotel in het zwarte woud. En vanaf dat moment ben je niet meer bereikbaar of online zie ik de volgende ochtend als ik je probeer te appen om te vragen waar je bent. Ik bel je, maar je toestel is uitgeschakeld. Zo gek dit: je gaat bij wijze van spreken nog wel douchen met je telefoon en dan nu offline? Rond half 11 bel ik met de kinderen of zij je willen bellen; ook hen lukt het niet om contact met je te krijgen. Ik begin me ernstig zorgen te maken; de optelsom van alle gekke gebeurtenissen van de afgelopen periode maakt dat ik denk dat er iets ernstigs gebeurd moet zijn. De kinderen komen en we spreken af dat we, als je er nog niet bent vanavond om half 9, dan de politie bellen om je vermissing door te geven. Je telefoon kunnen we niet traceren en we willen je werkgever ook niet bellen met de vraag om de lease auto te traceren.

Rond 3 uur kom je doodgemoedereerd binnen; je vindt het niet eens vreemd dat alle kinderen er zijn terwijl ze op hun werk zouden moeten zijn. Je telefoon bleek leeg; de oplader in de dakkoffer en je sleuteltje van de dakkoffer was onder de stoel gevallen. Teveel moeite om die te pakken. En je snapt de consternatie niet. Je doet net of er niets aan de hand is. Maar wij allen hebben dan door dat er echt iets met je aan de hand Je zou ons normaal gesproken, nooit zo ongerust hebben willen maken. Wat is er toch met je?

De kinderen vertrekken en laten ons alleen om ons gesprek te hebben. Je zegt dat het je inmiddels duidelijk is dat er iets met je aan de hand moet zijn Je denkt dat je burn-out achtige klachten hebt, je hebt op vakantie van alles erover opgezocht. Je hebt een afspraak gemaakt met de bedrijfsarts om het met hem te bespreken en je meldt je ziek. Ik ben zo opgelucht dat je in ieder geval naar de bedrijfsarts wil gaan en spreek met je af dat we eerst gaan zorgen dat jij beter wordt en dat we het daarna wel gaan hebben over hoe het nu met ons verder moet.