Vrijdag 24 juni - zondag 26 juni Calvi

Calvi Vrijdag 24 juni – Zondag 26 juni

Ik was alle dagen in Calvi, heb niet zo veel gedaan; lekker gezeten, wat gezwommen in zee, gefietst naar het dorp. Gedronken en gegeten op een terrasje. Genoten van de wandeling langs zee. Jaloers gekeken naar stelletjes die samen aten op het strand. Tafel mooi gedekt, wijnglazen en wijn op tafel. Hoe romantisch! Maar daarom was ik niet hier. Ik heb een paar mooie gesprekken gevoerd in mijn beste Frans met een interessante man die ’s nachts werkte als bewaker. Hij was de buurman met de handdoek om die me hielp toen het niet ging met de tent opzetten. Eigenlijk woonde hij in de Ardeche, maar daar was geen werk voor hem, want hij was niet blank genoeg. Hij kwam van oorsprong uit Marokko. Drie zonen en een ex die op Corsica woonden. En met zijn kleine tentje, zijn simpele stoeltje was hij een gelukkig mens. Hij genoot van de zon en vertelde dat een beetje eten, een dak boven zijn hoofd en de zon alles waren waar hij gelukkig van werd. Daar kan ik nog eens wat van leren, dacht ik terwijl ik keek naar mijn luxe opblaasbare tent, mijn telefoon met het mooiste hoesje wat ik kon vinden, mijn glimmende blauwe elektrische fiets, mijn snelle laptop, genoeg geld in mijn portemonnaie om te eten wat ik maar wilde en te gaan waar ik maar ik maar heen wilde. Zijn simpele kijk op het leven bracht me even terug naar mijn leven. Had ik niet genoeg om dankbaar voor te zijn? Jazeker! Was ik niet gelukkig met het leven dat ik leidde? Jawel! Ik besloot de chat met een man die ik via Lexa had, te pauzeren. Daar had ik nu geen ruimte voor in mijn hoofd. Niet hier, niet nu denken aan een ander iemand in mijn leven. De buurman had naar me gekeken zei hij en hij had verdriet gezien zei hij. Dat klopt zei ik.  Het is goed zei hij, je hebt genoeg moed om de toekomst tegemoet te gaan. Bijzondere ontmoeting met deze bijzondere man. Hij zei precies datgene wat ik nodig had om mijn nare herinneringen aan deze plaats in het juiste perspectief te plaatsen. Geen idee wat zijn naam was, maar ik bedankte hem toen ik maandagochtend vertrok in alle vroegte naar Bastia. Dag Calvi, dag nare herinneringen, hallo toekomst.