Woensdag 6 juli 2022 Bastia – Vilpiano
Kwart over 5 word ik wakker, een half uur voor de wekker. Ik blijf nog even liggen en probeer nog wat te slapen. Dat lukt niet, dus ik ga eruit en spring onder de douche. Ik laat het luchtbed leeglopen, zet een cappuccino en doe die in mijn coffee-to-go-beker. Filmpje kijken hoe dat tentje ook alweer opgevouwen moet worden. Na 2 pogingen past ie weer in de hoes. Om 5 over 6 rijd ik de camping af richting de haven van Bastia. Ik laat mijn digitale ticket zien en ik mag doorrijden. Ik ben vroeg, dus nog alle tijd om brood te smeren voor op de boot. Alles bij de hand en net als ik het laatste stukje in de folie doe, gaat de auto voor me rijden. Ik sla de kruimels van mijn snijplank af en start de auto. Twee Duitse dames die naast me in de rij staan, moeten erg lachen om mijn actie. Ik moet zo strak parkeren op de boot, dat ik er aan mijn kant maar net uitkan. Helaas aan de voorkant geen ruimte om te lopen en ook achter niet. De buurdames willen me helpen, maar het gaat gewoon niet. Terug de auto in en op mijn zere knie, au! via de bijrijderstoel uit de auto. Dek 3G, foto maken. Niet vergeten. Boven ben ik de eerste op het dek en ik bestel een cappuccino. Het dek ligt in de volle zon en hoewel het pas 7 uur is, loopt het zweet al van mijn voorhoofd af. Ik ga nog even in de airconditioning van het restaurant zitten. Het is heerlijk rustig en ik hoor dat het altijd rustig is op deze boot met deze vertrektijd. Onthouden voor een eventuele volgende keer, of zal ik dan naar Sardinie gaan? Daar denk ik nog even over. We varen om kwart voor acht weg. De zee en de lucht zijn blauw, prachtig om te varen. Ik kijk naar het verdwijnende Corsica. Heeft deze reis me gebracht wat ik hoopte? Zijn de oude nare herinneringen vervangen door nieuwe mooiere herinneringen? Ja, het scherpe randje van de nare herinneringen zijn verdwenen. Maar de oude zijn aangevuld met nieuwe herinneringen. De oude mogen er ook gewoon zijn en mogen ook blijven. Ondanks dat het soms verdomde zeer doet.
We komen wat andere ferry’s tegen en we passeren een paar eilanden, waaronder Elba. Mijn aardrijkskunde ook weer opgehaald vandaag. Het dek komt in de schaduw te liggen en ik lig heerlijk in de zonnestoelen op het dek. Om kwart over 12 zijn we in Livorno, naar beneden en ook hier niet druk in het trappenhuis. Wat een genot en een verschil met de twee vorige keren! Ik kan nog niet bij mijn auto, want er staan twee grote vrachtwagens voor. Als die weg zijn gereden, zie ik dat de auto voor me ook weg is, zodat ik aan mijn eigen kant in kan stappen. Opschieten, opschieten, gebaren de havenmensen. Ja, ja, ik rij van het schip af en raak met de onderkant het wegdek. Ik hoor verder niets, dus ik rij verder. Via Pisa, dat was ook leuk vorig jaar denk ik. Langs Florence (wat was het toen heet toen we daar waren), Bord met Rome (moet ik nog een keer heen), ik zie op het bord Venetie: was ook leuk die paar keren dat ik er was. En ik denk wat is Europa toch eigenlijk prachtig, waar ik ook kom.
Mensen gebaren naar de achterkant van mijn auto, maar het duurt even voor ik kan stoppen. De stekker van de fietsendrager is los, ik doe hem vast in het contact en alles doet het weer. Gelukkig snel en eenvoudig opgelost. Zo af en toe word ik ingehaald door de twee Duitse dames, ook vast op weg naar huis. Of ik haal hen weer in.
Ik passeer het Gardameer en links van de Brennero is een kerkje tegen de berg aangeplakt. Op het moment dat ik denk dat we bij de goede berg zijn, zie ik het kerkje. Zo leuk en zo hoog boven de weg, heel bijzonder. Ik heb daar zo vaak gereden dat ik gewoon weet bij welke berg ik het kerkje kan zien haha. Onderweg gtankt en naar het toilet geweest; ik vind nog wat chocolade in de koelbox en die eet ik op. Rond half 6 ben ik bij Bolzano, waar ik de afslag neem en het hele toltraject vanaf Florence afreken.
Op de provinciale weg neem ik afslag Vilipiano en ik rij zomaar de camping voorbij! Nog nooit gebeurd! De camping is vol, gelukkig heb ik een klein tentje voor deze overnachting en ik sta op het trekkersveldje. In het restaurant staat een nieuw gezicht, ik vraag of oma er is en hij wijst naar haar huis. Oma is blij me te zien en ook de serveerster tref ik in het huis bij de receptie. Oma vertelt me dat ze op haar 80e maar eens met pensioen is gegaan, dus helaas geen eigengemaakte tiramisu vanavond. Ik gooi mijn tentje op, pomp het luchtbed op en maak mijn bed klaar. Joachim, haar zoon komt me welkom heten. Hij moet lachen om mijn kleine tentje; hij zegt: je komt met steeds minder spullen. Maar ook: je gaat er ieder jaar jonger uitzien! Die steek ik maar in mijn zak haha. Ik praat wat met de motorrijder die naast me staat, ik spreek een collega aan de telefoon (nee dat vind ik niet erg in mijn vakantie, ik heb toevallig een hele leuke collega) en om half 8 ga ik eten. Helaas met het pensioen van oma is ook mijn favoriete pizza van het menu verdwenen, maar met een ei als supplement heb ik toch dezelfde als altijd. Pizza is prima, wijn ook goed, maar toch……. Ik zou het zo fijn gevonden hebben als alles nog was zoals altijd, Maar ook hier veranderingen. Niet slechter, niet beter, maar anders. Na het eten typ ik wat verslagen en duik ik mijn tentje in. Het is een lange dag geweest.