Pip maakt me wakker met een lach op haar gezicht, wat een heerlijkheid om zo wakker te worden. We gaan er uit en dekken de tafel om met elkaar te ontbijten, want vandaag staat Valkenburg op het programma. Het is in ieder geval droog wanneer we vertrekken, maar wel fris. Hoe anders is het om in een toeristenplaats te zijn met alle horeca gesloten. Er lopen toch nog wel genoeg mensen, maar het is toch heel anders. We klimmen de trap op om naar de vesting te gaan, maar ook die blijkt gesloten. Ik maak wat foto's, we halen een ijsje en cappuccino bij een Italiaans zaakje en zo is het toch net echt. We bezoeken de Nicolaaskerk net voor sluitingstijd en Pip kijkt vol ontzag in de rondte, hier en daar komt een WOW uit haar mond. De afbeelding van Sint Nicolaas herkent ze ook; ik blijf het indrukwekkend vinden een katholieke kerk. 

Mijn ongebreidelde reislust wordt vanzelfsprekend enorm beperkt door, ik kan het woord eigenlijk niet meer horen of typen, maar vooruit: Corona. Na alle hectiek van de afgelopen weken had ik enorm behoefte aan een moment van rust en bezinning. En om de een of andere gekke reden heb ik daar een andere omgeving voor nodig. Vrijdag vertrok ik aan het einde van de ochtend met Pip en Sabine én mijn trouwe reisgenote Izzy richting Limburg. Heerlijk ook voor hen om even vakantie te hebben; de auto vol, toch ook met laptops en beeldscherm, want er moet toch ook gewerkt worden en gelukkig kan ik dat overal doen, mits er goede wifi is.