De lat hoog leggen, streven naar nog meer, nog beter. Ik had recent een sollicitatiegesprek voor een leuke job. De vraag die me gesteld werd: waarom solliciteert iemand met jouw cv op deze baan die onder je kunnen ligt? Een soortgelijk gesprek had ik met een date: hij zat vol verve te vertellen, eigenlijk meer een soort van klagen, dat de jeugd van tegenwoordig niet eens meer fulltime wil werken. Lui waren ze, aldus de meneer.
En ik dacht meer: waarom zou iemand aan jouw voorwaarden, jouw kaders moeten voldoen? Wie ben jij om te kunnen oordelen over hoe zij hun leven leiden? Dat kan toch eigenlijk niemand? Je hebt geen inzicht in het leven en de gedachtewereld van een ander. Dat heb ik zelfs soms niet eens in dat van mezelf.
Waarom besluit ik het ene moment dat ik voor mezelf wil werken en een lange reis wil gaan maken in 2025? En met net zoveel enthousiasme en genoeg argumenten voor mezelf een week later kunnen vertellen dat ik de reis opsplits in een reis van een paar weken per jaar en daarvoor toch een baan tot die tijd nodig heb om dat te financieren.
Het is maar net de situatie van het moment, het inzicht dat ik heb gekregen door zomaar een gesprek of een boek, die maken dat ik mijn plannen bijstel.
in beton moeten zijn gegoten, waarom mag je je plannen niet aanpassen naar de situatie van dat moment? Ik doe het gewoon. Why nut?
Om even op die baan terug te komen: ik heb niet zoveel ambities meer dat ik dit of dat nog wil bereiken in mijn carrière. Als ik werk, neem ik toch wel alle ervaring mee en die pas ik toe als dat nodig mocht zijn. En..... fulltime werken is voor hen die nog wel die behoefte hebben, ga rustig jullie gang! Maar niet meer voor mij. Ik leg de lat niet meer zo hoog, een 7 is ook een voldoende.