Ik krijg een appje van een vriendin: Ik heb 2 kaarten voor deze voorstelling in Het Pand morgen. Kan/wil jij mee? De naam van de artiest zegt me niets, maar ik twijfel geen moment en app meteen terug: Leuk! Eens even kijken waar Het Pand is. Oh, "Theater 't Pand behoort tot de kleinste schouwburgen van Nederland, lees ik. Een klein theater met maar liefst 57 zitplaatsen dat bekend is als hét try-out theater van Nederland. Gek, nog nooit geweest en dat zo dichtbij in Gorinchem. Dan google ik de artiest: Astrid Cattel. Ook nog nooit van gehoord: ik lees dat ze bekend is van de TV kantine en nu een solo voorstelling heeft met als titel Echt. Lijkt me leuk. Rond half 8 word ik op zaterdagavond opgehaald door vriendin en we rijden samen naar Gorinchem. We zijn wat vroeg, dus we kunnen onze zitplaats zelf kiezen. Doe maar vooraan, kan ik het goed horen en zien. Op het magneetbord achter de verkoopster worden twee magneetjes geplaatst op stoelnummers 4 en 5. We gaan de gezellige foyer in en we drinken een kop koffie. Ik hou zo van dit soort kneuterigheid. De foyer ziet er uit, zoals een foyer er uit moet zien, knus, warm, rood. De gong gaat en we gaan naar het zaaltje. Gelukkig zitten we vooraan, zodat we niet omhoog hoeven lopen. De stoelen zitten heerlijk en een knappe blonde dame van onze leeftijd staat op het toneel op 1,5 m afstand. Ze heeft prachtige krullen en de kleur van haar haar vind ik ook zo mooi. Ze begint te vertellen en dat is jammer genoeg een beetje onsamenhangend. Ze heeft het over liefde, over warmte, over haar gezin, over loslaten en al deze elementen komen voor in haar prachtige liedjes. We zitten zo dicht op de artieste dat we de draadjes aan haar lurex broek zien; we lachen er om in de pauze en we drinken wijn. Na de pauze een andere outfit, zonder draadjes, maar haar liedjes zijn net zo mooi en kwetsbaar. Na de voorstelling niet meer naar de warme foyer, maar nee, we gaan ouderwets op zaterdagavond gyros eten. Bestaat Jannis nog wel? We gaan het zien. We lopen door een stille stad. Ja, die bestaat nog, maar bij binnenkomst treffen we een natte vloer die net schoongemaakt is en ... helaas, zij sluiten tegenwoordig om 21.45 uur. Huh? Waar is de tijd gebleven dat je tot 4 uur 's nachts nog Gyros bij Jannis of shoarma bij Jaffa kon eten? De deur ging wel op slot rond uur of 3 (denk ik), rolgordijnen naar beneden, maar wie binnen was, mocht op zijn bestelling wachten en daarna nog het broodje opeten. Wat nu? Shoarma proberen? Jaffa is allang weg, dus we gaan de voormalige Meddox binnen waar al 30 jaar deze shoarmaeigenaar zijn broodjes verkoopt, zo vertelt hij. In de stad is het echt heel stil, hoe anders was dat in onze tijd? De eigenaar lijkt van onze leeftijd en noemt ons jongedames. Word ik inmiddels toch gevoelig voor haha. Het broodje is heerlijk en we gooien er lekker veel knoflooksaus overheen. We kletsen bij over onze kinderen, ons werk en wat ons zo bezighoudt in het leven. Na nog een kop koffie brengt mijn vriendin me naar huis zo rond middernacht. Wat zijn zulke avonden toch waardevol en memorabel en daarom schrijf ik er ook over. Ik heb een topavond gehad. Bedankt G!
Theater en shoarma
« Van Honda naar Citroen Welkom Darth Vader, dag Doornroosje »