Pauze

Ik schreef al eerder dat ik sinds eind maart ziek thuis ben vanwege mentale klachten. Mentale klachten klinkt toch wat minder heftig dan psychische klachten, dus ik heb het woord mentaal geadopteerd en toegevoegd aan mijn dagelijkse taalgebruik. 

2025 voelt voor mij als een pauzejaar. Ik sta stil, heb niet het idee dat ik echt leef en gericht bezig ben met de toekomst. Terwijl dat in werkelijkheid natuurlijk wel is, maar ik ervaar dat niet zo. De online hulp van psychologen is nog niet gestart en gezien de lange wachttijden duurt dat ook nog wel even. En tot die tijd sta ik in de pauzestand.

En dat doet wat met mij, geen plannen, geen perspectief op korte termijn, slechts een heel klein flikkerend kaarslichtje aan het eind van een lange, donkere tunnel. Maar ik zie wel dat kaarslichtje. Want ik blijf optimistisch en blijf vertrouwen hebben in de toekomst dat het wel goed komt met me.

Maar die pauzestand he? Dat vind ik heel lastig en wel zo lastig dat er medicijnen aan te pas moeten komen om nog enigszins enige vreugde te ervaren in deze pauzestand. 

De intake psycholoog zei: je hebt gewoon veel pech gehad in je leven. Tsja, dacht ik toen, er zijn wel heftige zaken geweest ja. Nu ik daar toch nog even over nadenk kan ik toch ook echt niet ontkennen dat ik ook wel geluk gekend en ken in mijn leven: een man die de grond kuste waar ik liep, drie lieve kinderen, dito schoonkinderen en vijf fantastische kleinkinderen dicht bij me. Mooie reizen gemaakt, fijne herinneringen. Een dak boven mijn hoofd, een fijn huis, geen financiële zorgen. 

En dan denk je, heel naief misschien, dat al die nare ervaringen weggestreept kunnen worden door de mooie ervaringen uit mijn leven. Helaas werkt dat niet zo; tenminste niet in mijn brein. Maar dat wil niet zeggen dat ik het mooie niet meer (h)erken. Ik kijk uit naar het moment dat ik weer op start kan drukken. En tot die tijd: pauze!