Het nieuwe normaal?
Iedereen heeft het maar over het nieuwe normaal. Ik weet niet hoe dat er voor mij uit moet gaan zien. Een jaar geleden dacht ik ook nog dat mijn leven er vandaag anders uit zou zien. Ik zou een praktijk beginnen als vitaliteitscoach; was ook druk met mijn opleiding daarvoor. Niet meer werken, was financieel ook niet nodig. Andy en ik waren het er over eens dat we met minder inkomen een fijner, relaxter leven zouden kunnen leiden dat paste in deze levensfase. Meer tijd voor elkaar, de kinderen en voor onze kleindochter. Ons huis was met de bouw van de overkapping in de tuin, nu helemaal naar ons zin. Alleen de voortuin moest nog aangepakt worden. En ineens werd Andy ziek. Alle aandacht ging vanzelfsprekend uit naar hem. De korte periode vóór de diagnose was een hele heftige tijd, waarin ik me vaak afgevraagd heb: wat is er aan de hand? Waar ben ik in beland? En toen kwam de diagnose: gliablastoom graad 4. Niets meer aan te doen. Weer op zoek naar een nieuwe invulling van de beperkte tijd die ons nog restte. En die korte tijd hebben we ten volle benut met onze kinderen, naaste familie en vrienden. Samen eten, slaapfeestje, autoreis naar de Lofoten. Ook het ziekbed was een waardevolle, emotionele periode, hoe zwaar het ook was voor ons allemaal, fijn om te ervaren hoe hecht ons gezin is. In november dan toch het onvermijdelijke, het overlijden van Andy. Alle hectiek rondom Andy viel ineens weg, geen thuiszorg meer dag en nacht over de vloer. Wat gelukkig bleef was de aandacht en warmte van familie en vrienden. Maar mijn daginvulling moest opnieuw vorm krijgen. In januari had ik eindelijk de moed gevonden om te starten met mijn eigen bedrijf als virtual assistant, VADA Business Support. Op 2 februari naar de Kamer van Koophandel en ik kon van start. Gelukkig al 2 opdrachtgevers, dus het werkende leven weer oppakken. Enthousiast aan de slag met deze opdrachtgevers, mijn website, de verplichte documenten opstellen, want er moet toch ergens inkomen vandaan komen. En dan komt Corona ineens van rechts en dat vraagt opnieuw een heroverweging van hoe mijn leven in te delen. Dat duurt bij mij even. Verdriet hebben kost al zo verschrikkelijk veel energie. Schrijven helpt me om dingen helder te krijgen en ik doe in ieder geval iets om het nieuwe normaal voor mij vorm te geven. Waarheen de weg leidt en hoe het nieuwe normaal er voor mij uit gaat zien? Ik wilde typen geen idee, maar eigenlijk is iedere actie die ik doe al een stap in de goede richting.