Koningsdag 2020

Koningsdag zou voor mij niet veel anders verlopen dan voorgaande jaren. Ik zou thuis zijn, beetje genieten van de zon in de tuin, oranje tompouce eten, misschien op tv kijken naar wat de koning en zijn familie beleefden en dat was het dan wel. Op Facebook krijg ik de herinneringen van de afgelopen jaren te zijn en ik denk steeds: oh ja! En hoe vertekend kan je herinnering ook zijn. In mijn hoofd is Koningsdag een saaie dag, geen grote festivals of vrijmarkten, maar oh ja, wel dag naar Antwerpen, wandelen in de bossen bij Chaam, naar de markt in Rotterdam met een vriendin. Soms naar de feesttent in het dorp, maar de afgelopen jaren vond ik het vooral te koud.

 

Hoe anders waren mijn Koninginnedagen vroeger. Als kind wist ik al jong dat het voor mijn ouders als kermisexploitanten een hele drukke dag moest worden, ze waren dan ook vaak zenuwachtig; er moest ook zoveel geregeld worden. En.... alle rekeningen die er gedurende de winterperiode bij bleven komen, moesten nu toch echt betaald gaan worden. Was er genoeg handel besteld, kwam die op tijd? Hadden we genoeg personeel? Was het weer goed voor onze business? 

 

Later samen met Andy ook een paar jaar kermisexploitant geweest en ook voor ons waren er dezelfde zorgen. Meestal kwam het goed. Wij hadden een aantal zaken open staan (mooie term uit het kermisjargon) en dat vergde behoorlijk wat organisatie en coördinatie.

 

En weer later kwam de tijd dat we vrij waren en dat we meededen met de activiteiten die de lokale oranjevereniging organiseerde. We begonnen de dag met het zingen van de volksliederen bij de aubade. Andy zong uit volle borst mee, hij kende alle liederen uit zijn hoofd. Hij had ook echt respect voor het koningshuis en alle bijhorende tradities. Ongetwijfeld van huis uit, maar ook later vast nog versterkt door zijn tijd als beroepsmilitair bij de Koninklijke marine.  Daarna koffie met tompouce, bij vrienden, of bij ons. De kinderen deden mee aan de kinderspelen en 's middags de puzzeltocht of de zeskamp. 's Avonds de prijsuitreiking en de feestavond. Mooie herinneringen.

 

Vanochtend liet ik de hond uit en zag dat er gevlagd werd. Het hele rondje uitlaten heb ik me afgevraagd of ik wel of niet zou vlaggen. Zo feestelijk voel ik me niet eigenlijk. Ik besluit het toch te doen; ik pak de trap uit de schuur, want voor mij is het toch echt te hoog. In de kelderkast vind ik de vlag, keurig omwikkeld rond de stok en de oranje wimpel zorgvuldig opgerold ernaast. Ik klim op de trap en hoor Andy in gedachten zeggen: vlag mag niet over de grond. Oeps, sorry.

 

Ik pink een traantje weg, dit is weer zo'n klotenmoment dat ik hem zo mis. Maar ik weet ook dat hij trots op me zou zijn. De dag verloopt zoals ik dacht: lekker in de tuin. Niet heel veel anders dan 1 of meer Konings- of Koninginnedagen in het verleden. Niet slechter, niet beter.