Ik mis wie ik was met jou

Ik mis wie ik was met jou

Wist je dat je huwelijk eindigt bij overlijden? Dat is hartstikke logisch, maar het komt steeds zo hard bij me binnen als ik me dat realiseer. Ik draag nog steeds je trouwring en noem me Deanne Asmus. Maar eigenlijk ben ik dat dus niet meer. Ik ben weer Deanne Beekvelt, en niet uit vrije keuze, zoals het andersom het geval was. Toen werd de keuze uit liefde gemaakt en nu komt het voort uit verdriet.

Vandaag lees ik een interview van een vrouw wiens vriend op 31 jarige leeftijd verongelukt. Ze  vertelt hoe het haar vergaan is na 10 jaar. Een van haar zinnen grijpt me aan:  ik mis weleens wie ik was bij jou. En dát is precies hoe het voelt. Bij jou was ik leuk, geliefd, je was bij mij uit vrije keuze; jij koos echt voor mij. En dan ineens ben ik weduwe; ik heb letterlijk een andere status.

Niemands nummer een, zoals ik eerder schreef. Maar dan nog in een veel breder perspectief: Deanne Beekvelt heeft niemand meer om op te wachten met eten; Deanne Beekvelt hoeft niet voor iemand thuis te blijven, omdat hij het alleen zo ongezellig vindt. Deanne Beekvelt is niet meer de vrouw van Andy Asmus, maar nog wel steeds de moeder van onze kinderen. En ik ben ook nog steeds de vriendin van mijn vrienden en vriendinnen. Maar in een andere setting, zo voelt het, alsof ik opnieuw gevormd moet worden. Jij gaf mijn leven een bepaalde waarde en dat leven is van een stuk mindere kwaliteit; een soort devaluatie.

Want wie is Deanne Beekvelt dan nu eigenlijk nog? Ik heb geen idee meer; ben zo ontheemd, stuurloos, doelloos zonder jou naast me. Dat mijn leven geen zin meer heeft, dat is niet waar, zo voel ik het niet. Maar ik moet mijn toekomstbeeld resetten en van rol wisselen.

Ik stel me vaak de vraag: wat vind ík (lees: de Deanne zonder Andy) daar nu van? Wat vind ik belangrijk in het leven, zonder dat ik rekening met jou houd?

Want natuurlijk overleg je in een huwelijk; zo zou ik nooit een roze stoel voor in de woonkamer gekocht hebben, omdat jij dat niet mooi vond. Nu wel. En zo zijn er legio dingen die ik nu alleen moet en mag bepalen en die wijziging in het vrijelijk kunnen maken van keuzes, beangstigt me ook regelmatig. Doe ik het wel goed? En wat is goed?

Deze week de caravan leeggehaald; spullen weggegooid, of naar zolder of schuur verplaatst en nu is de caravan opgehaald en verandert van eigenaar. Weer een belangrijke stap naar minder zorgen.

Het gaat niet zo goed met me op het moment; ik slaap slecht, omdat ik iedere nacht een paar keer wakker schrik van angst. Is dat nog een overblijfsel van de tijd dat je ziek was en ik lag te hanewaken? Ik zorg niet zo goed voor mezelf als het niet goed met me gaat. En dan wordt het een vicieuze cirkel.

Van de week de diagnose artrose gekregen, vooral mijn handen deden zo zeer. Nu aan de paracetamol om een pijnspiegel op te bouwen en een spalk en handfysiotherapie. En hoe kom ik daar dan aan? Net als aan die andere vage klachten. Mijn meeste klachten lijken gerelateerd aan stress. Toch maar terug naar de huisarts om dit te bespreken. Het lijkt wel of de stress chronisch is . En is daar wat tegen te doen?

Ik zeg afspraken met vriendinnen af; ik kan niet een paar uur ‘leuk’ doen; nu even niet. Thuis vind ik het toch het fijnst en eigenlijk vind ik alleen met mijn gedachten ook fijn; dan hoef ik niets.

Twee keer per week moet ik de deur uit om naar mijn werk te gaan, dus dat doe ik, maar na de vergadering vertrek ik naar huis om daar verder te werken. En voor mijn werk heb ik nu alle energie nodig die ik op dit moment heb. Net als alle andere mensen om me heen helpen alle maatregelen om het Coronavirus onder controle te krijgen ook niet mee aan een leuker leven. Inmiddels weet ik dat het me niet zo goed voelen een periode is die ook weer overgaat, met de juiste handvatten. Zondag maar met Izzy naar het bos om te fotograferen. Het kan alleen maar beter gaan dan nu, hou ik me voor.