Een ode aan de liefsten

Wellicht verwachtte je een ode aan Andy of aan onze kinderen, maar deze ode gaat veel verder. Onze drie kinderen en hun partners, tsjonge wat een kanjers zijn het! Hoe fijn om juist hén achter me te voelen; onvoorwaardelijke liefde voor en door hen alle zes. Deze ode is ook gericht aan vriendinnen, nichtjes, neven, zus, zwager, vrienden en kennissen die me al deze maanden hebben gesteund.  

De steun heeft zich aan me laten zien in verschillende vormen:

  • Het licht voor me aandoen in huis, wanneer ik onverwacht langer weg blijf en anders in een donker huis thuis zou komen.
  • Je appje op mijn verjaardag met de juiste toon.
  • Je filmpje dat je me stuurt op zondagmorgen met een prachtig nummer en je opmerking daarna.
  • Je app wanneer iemand iets post en jij me laat weten dat je er anders over denkt, omdat je me kent en weet dat ik daar last van heb
  • Je kaartje per post op dagen dat ik het niet zag zitten.
  • Je videocall wanneer ik een spannend werkmoment heb.
  • Je opmerking bij een Facebookbericht “je hebt er wel geen reet aan, maar ik denk aan je”.
  • Het stimulerende ‘je kan het’ wanneer ik een steil duin op moet tijdens een fotodag.
  • Je bemoedigende knikje als ik iemand tegenkom terwijl ik de hond uitlaat en met tranen in mijn ogen buitenloop.
  • De vraag of ik nog een boodschap nodig heb.
  • De zomaar-ik-denk-even-aan-je-appjes.
  • Je vraag of ik zin heb in een bakkie.
  • Je appje om te vragen of ik mee ga wandelen.
  • Je mooie spreuk die je me frequent stuurt via Messenger.
  • Je telefoontje op eenzame avonden.
  • De gedichtenbundel die je meegaf aan je dochter.
  • In je vakantie een dag voor me vrijmaken om mijn stoepje te maken.
  • De maaltijden die je me voorschotelt, of aan de deur of bij jullie aan tafel. 
  • De zorgen die jullie uiten wanneer ik iets spannends ga doen.
  • En last, but definetily not least: de alle misère doen vergetende knuffels én de glimlachen van mijn twee zonnestraaltjes: Pip en Juliëtte.

Subtiele gebaren of kleinigheden misschien in jullie ogen, maar voor mij zo verschrikkelijk belangrijk gebleken. 

Dit alles had en heb ik nog steeds nodig; ze geven mij en mijn leven opnieuw zin en vorm. Ik voel me een gezegend en gelukkig mens samen met jullie allemaal. Al mijn liefde gaat naar jullie. Ik kan er een boek over schrijven en misschien doe ik dat nog wel.