Ontvrienden

Ontvrienden!

Ik vertelde een vriend dat ik in een aantal mensen teleurgesteld was en hen wilde ontvrienden en daarover met hen het gesprek aan wilde gaan. Ontvrienden op social media, maar ook geen contact meer in het dagelijkse leven. Waarom zou je, zei hij? Sommige relaties kun je ook gewoon laten doodbloeden. Want sommigen zijn helemaal niet benieuwd naar jou of naar de reden waarom je hen ontvriendt en wat schiet je er mee op? Mooie woorden die door mijn hoofd blijven gaan en waar ik over nagedacht heb.

Vaak heb ik de behoefte voor toelichting, maar ik doe dus verwoede pogingen om me niet langer te verdedigen over mijn acties of mijn beweegredenen. Dat gaat best, totdat mensen er toch naar vragen, dan kan ik het niet altijd laten om te reageren. Dan ben ik eerlijk op een directe manier en dát vinden anderen niet altijd leuk. Ik kan er beter omheen draaien blijkbaar. Maar waarom zou ik, wat is er mis met eerlijkheid?

Op de foto facebookgroepen bijvoorbeeld sturen leden me een  connectieverzoek en soms accepteer ik die. Eigenlijk is mijn privé Facebookaccount voor vrienden of mensen naar wiens reilen en zeilen ik benieuwd ben, maar wellicht leer ik of haal ik iets bij mijn ‘nieuwe vriend(in)’. Na verloop van tijd kijk ik dan of dat echt zo is en als dat niet het geval is, dan verwijder ik ze weer. Dat doe ik ook met andere vrienden of familieleden waar ik niet langer iets gemeenschappelijks heb. Ik ben niet boos op ze, maar ze passen op dat moment gewoon niet in mijn leven; ze voegen niet langer iets toe.

Gisteren ook weer zo’n dame (een professioneel fotografe die ik ‘ken’ van een van de Facebookgroepen) die me komt vragen waarom ik haar op Facebook ontvriend heb. Dat doet ze via Messenger, want dat is de enige manier om met mij in contact te komen aangezien ik mijn Facebook redelijk afgeschermd heb. Ik vertel haar netjes dat ik niets van haar had geleerd en niets bij haar vond en dat mijn Facebook bedoeld was voor mensen waarin ik was geïnteresseerd etc. En dat was tegen het zere been! Serieus! Ik was de eerste in 8 jaar die dat tegen haar zei, want zolang was ze al fotocoach (ik kende het bestaan van zo’n coach niet eens, achteraf toch wat geleerd). Het resulteerde in een afsluitend bericht dat ze me een naar en vreselijk persoon vond.

Wat fijn dat mijn onderbuikgevoel goed was: deleten deze dame als vriend. Ik blijf altijd beleefd als ik reageer, maar ik denk dat ik daar toch ook eens mee ga stoppen. Nee, ik bedoel niet om te stoppen met beleefd doen, maar niet meer reageren op dit soort vragen. En dan vooral om me niet te ergeren achteraf. Nu nog oefenen en me deze vaardigheid eigen maken. Doei!

 

 

#opgevenisgeenoptie#teamAndyAsmus