Het is koud als ik wakker word en gelukkig ben ik vroeg wakker, want anders had ik het prachtige licht gemist wat de wereld een prachtige gloed geeft. Ik zie de kou op de bomen en ik spring mijn bed uit. Gauw Izzy eten geven en een plas laten doen en dan terug met mijn camera voor de warmte van de beloofde zon al het moois doet verdwijnen. De krokusjes laten zien dat het voorjaar wordt, maar de winter geeft zich nog niet gewonnen en dat is te zien aan het ijs op de bloemen. Wordt het wel of nog niet voorjaar?
Ik loop een klein rondje en maak foto's van de ontluikende bloemen; ik geniet. Gauw terug de warmte in van mijn huis. Ik druk op het koffieapparaat waarna ik het malen van de bonen hoor. De geur van heerlijk warme koffie komt me tegemoet. Gauw de warme melk erbij om cappuccino te maken. Ik zet de radio aan en geniet van al het moois om me heen.
Dankbaar voor de warmte en veiligheid van mijn huis en mijn gedachten dwalen af naar alle mensen op de vlucht nu in Oekraine. Ik stel me voor dat ik zou moeten vluchten; hoe ziet dat eruit? Met Izzy aan de riem? Wat neem ik mee? Wat kan ik dragen of ga ik met de auto? En waarheen? Ga ik mee met een van de kinderen? Maar met welk kind? Hoe kies ik dat? Of kiezen zij voor mij? Hoe neem ik afscheid? Of is daar helemaal geen tijd voor? Stel je je het toch eens voor. Het is toch afschuwelijk?
En ja, ik ben toch ook een beetje bang als die gekke Poetin ineens zijn kernwapens richting ons gaat sturen. Dan zijn alle dingen die nu belangrijk lijken, ineens onbelangrijk. Die ene grote rekening die je moet betalen of die paar kilo die je wil verliezen. Of die klus op je werk die prioriteit heeft. Vervalt dat allemaal en wordt dat gereduceerd tot totaal onbelangrijk? Wordt overleven voor jou en je liefsten ineens het allerbelangrijkst? Is dat eigenlijk sowieso niet de essentie van ons bestaan?
Aan de ene kant blij dat die net zo onvoorspelbare Trump van het machtstoneel verdwenen is. Want wat zou hij gedaan hebben? Aan de andere kant stoor ik me ook aan de stroperigheid waarmee de wereld zijn beslissingen neemt om deze verschrikkelijke tijd voor de Oekrainers zo kort mogelijk te laten duren. Maar ja, wat zijn de opties? Het bombarderen van steden waarbij onschuldige slachtoffers vallen lijkt me niet een oplossing. Laat dit geweld alstublieft stoppen. In Oekraine, maar ook op andere plaatsen op de wereld. Laten we met elkaar genieten van de prachtige wereld waar we wonen. Ik gun iedereen zo'n ochtend als ik vanochtend had waar ook de natuur zijn twijfels heeft: wel/niet voorjaar? Mijnheer Poetin als u ook twijfelt tussen wel/niet, kies dan eens voor niet.