Vorige week overleed voor mij onverwacht mijn lieve schoolvriendin Corrie. Net nu ze bij ons in het dorp was komen wonen, heeft ze haar strijd tegen die verschrikkelijke kut ziekte op moeten geven. Want je moet weten: deze dame was namelijk helemaal niet van plan om dood te gaan. Om deze zin goed te kunnen begrijpen moet je haar gekend hebben. Ze was een doorzetter, bikkelhard voor zichzelf en wat ze in haar kop had, had ze niet in haar kont. Ze ging niet dood. Tot vorige week.
Ik kende haar sinds de MAVO en daarna gingen we samen naar de MEAO. Mooie tijden met haar meegemaakt. Ze had maling aan alles; ze leefde voor haar dieren en ze had een hart van goud. Vandaag mocht ik bij haar begrafenis zijn, die in besloten kring plaatsvond. Ik had haar broertje gevraagd of ik wat mocht zeggen en gelukkig kon dat ook. Vanaf haar overlijden tot gisteravond, zijn de tijd en alle herinneringen die ik met haar had, in mijn hoofd voorbijgekomen. Een paar van die herinneringen heb ik vanochtend kunnen delen met het kleine groepje aanwezigen tijdens haar begrafenis. Hoe verdrietig om daar te zijn, met alleen haar vader en haar broertje nog over van het gezin dat eerst uit 4 mensen bestond.
Ze mocht slechts 56 jaar oud worden. Wat zou ze tevreden zijn geweest met alle bloemen en de aankleding in de ruimte waar de dienst plaatsvond. Ze had ook genoten van de muziek die gespeeld werd en ze zou mee hebben gelachen met alle anekdotes die er over haar verteld werden met de bij haar horende bulderende lach. Ze zou gesmuld hebben van de hapjes, de lekkere wijn en de broodjes. Veel vis, daar hield ze van. Alle bloemen om haar heen en op haar kist waren zo prachtig; wat zou ze er van genoten hebben.
We gingen naar Hoog-Blokland, waar ze naast haar moeder begraven zou worden. Corrie ging in een grijze LandRover; dit paste zo bij haar. De dragers in casual kleding; ze had het prachtig gevonden dat ze door jonge mannen gedragen werd naar haar laatste rustplaats, ipv door die 'kraaien' die je normaliter ziet. En toen was het moment daar: onder de tonen van My Way, gezongen door Herman Brood, zakte haar kist in de aarde. Het einde van je leven hier op aarde. Ik kan je niet vertellen hoeveel kleur je aan mijn leven gegeven hebt, ik heb alleen maar goeie herinneringen aan je. Dank je wel lieve Cornelia voor je aanwezigheid in mijn leven; jij kunt nooit vergeten worden. Daarvoor was je te kleurrijk. Dag lieverd, rust zacht.