Zo moe, ik krijg het gewoon niet bijgeslapen. Het voelt net zoals toen de kinderen klein waren, wanneer midden in de nacht er een ziek werd of bang was. Gemakshalve dan maar kiezen voor tussenin slapen; een zucht van je man naast je, en jij die dacht: ik wil ook slapen. Slapen, slapen. Of vakantie.
Geen idee eigenlijk waar deze vermoeidheid vandaan komt. Ik denk een goede balans te hebben tussen werken, prive en hobby. Nou ja, hobby, het is meer uit lamlendigheid voor de tv zitten. Misschien moet ik gewoon weer wennen aan al die mensen om me heen? Ik was van de week uit eten met vriendinnen. Al jaren gaan we dan uit eten met zijn drieen, 3x per jaar en praten dan vooral bij en eten sushi. Dit keer eens wat anders en zo waren we in Oosterhout bij Merlijn terecht gekomen. Leuke zaak, lekker eten, maar druk met al die mensen! En wat maakten ze een herrie. Pffff.
Vrijdagavond de wijnproeverij bij mijn zwager en zus in de zaak; ik zou wat foto's maken, samen met nog iemand. Ook weer druk! Hartstikke tof natuurlijk, veel mensen, lekkere wijnen, prima sfeertje. Lekker gekletst met mensen die ik al lang niet gezien had. Ik zocht toch de stilte van mijn huis weer op na een uur.
Zaterdagavond naar een voorstelling van Mama 2 over dementie. Gelukkig is dan iedereen stil, maar ook hier weer veel mensen. Indrukwekkende voorstelling moet ik zeggen. Heb weer veel inzichten gekregen hoe om te gaan als mantelzorger met onze dementerende tante. Ik kan nu haar gedrag veel meer plaatsen. Als je ook te maken hebt met dementie, dan is deze voorstelling echt een aanrader!
Vandaag stond eigenlijk de marathon in Rotterdam op het programma. Gerrie loopt een kwart marathon mee voor het goede doel. Zo trots op hem dat hij dit doet, samen met collega's. Hoezeer ik eigenlijk vind dat ik als moeder hem langs de lijn hoor aan te moedigen. Ik zie het gewoon niet zitten, parkeren, lopen, zoeken, al die mensen.
Grenzen trekken, balans houden, dat vreet energie. Ik voel me gesloopt. Vandaag is deze moeder moe.