Vergeet-mij-nietjes en zwanen in ganzenpas

8 mei 2022; bijtijds word ik wakker en na mijn gebruikelijke cappuccino pak ik de riem van Izzy. Op naar buiten, camera mee. Ik heb me voorgenomen iedere dag één keer een groter rondje te lopen. Ik loop zo in gedachten dat ik bijna tegen een vriend met hond aanloop. Langs het wandelpad groeit het koolzaad gestaag, prachtig al dat geel. Ik zie zwart witte schapen in allerlei varianten; de een wat zwarter; de ander meer wit en de tekeningen op de vachten zijn ook allemaal anders. Ik denk aan een uitdrukking uit Thailand: 'same, same, but different'. Niet dat ik ooit in Thailand ben geweest of zal komen, maar deze zin hoorde ik van vrienden in hun reisverhalen van Thailand. Ja, inderdaad denk ik, alle schaapjes zijn hetzelfde, maar toch anders. Het geblaat van de lammetjes wordt af en toe onderbroken door het gefluit van de vogels. In de lucht zie ik een wit vliegtuig. Hopelijk voor de passagiers niet op weg naar de chaos van Schiphol, maar naar een vluchthaven waar het beter geregeld is. Vandaag de route door de weilanden en ik ga door het hekje langs de waterzuivering. Ondanks de geluiden van alle dieren is er toch altijd het zoemende geluid van de A15 en de A27. Zo bijzonder dat hier zoveel moois te zien is, zo dicht bij de snelwegen. Aan het einde van het pad zie ik twee zwanen lopen. Door mijn telelens zie ik dat tussen hen in kuikens lopen. Het pad is te smal om er veilig langs te lopen, zwanen kunnen erg gevaaarlijk zijn met jongen, dus Izzy en ik draaien om en nemen gewoon een andere route. Het is voor deze zwanenmoeder tenslotte ook moederdag. Ik pluk vergeet-mij-nietjes dadelijk bij thuiskomst zet ik ze in een vaasje. Een mooie herinnering aan mijn moeder. Met de camera om geniet ik nog meer lijkt het. Ik zie meer, omdat ik beter kijk. In de boomstammen zie ik de schittering reflecteren van het water. Wat zijn onze ogen toch zovele malen beter dan de meest dure fotolens. Die schittering krijg je bijna nooit gevangen met je camera. Thuis drink ik nog een cappuccino en de voordeurbel gaat. Mijn neefje (nou ja, hij is bijna 2 meter); hij brengt me een souvenir uit Brugge. Gauw gaat hij door naar de brunch bij zijn moeder, mijn zusje. Altijd welkom zegt hij, dat weet ik zeg ik. Maar vandaag is een mooie dag voor jullie eigen gezin. Vanmiddag mag ik mee naar een verrassing. Nog geen 10 uur en nu al een topdag!