Zo af en toe denk ik toe te zijn aan iemand aan mijn zijde, zoals dat zo mooi heet. Alleen ben ik er nog niet uit hoe dat er dan uit moet gaan zien. Een relatie met samenwonen, gewoon vriendschap? Geen idee eigenlijk. Dus ik meld me aan bij een datingsite. Niet onder mijn eigen naam, want daar is mijn naam te apart voor en de naam van mijn dorpje wijzig ik ook in die van de grote stad dichtbij. Ik zoek wat foto's waar ik voordelig uit de hoek kom en beschrijf mezelf zo eerlijk mogelijk. Inmiddels heb ik de tekst al tig keer aangepast nav reacties van 'voor-mij-ongeschikte-mannen'. Natuurlijk zijn mijn kinderen op de hoogte, ik vertel hen over iemand als ik iets langer chat dan normaal. En ik ontmoet wat bijzondere mannen hoor, zo. Meestal alleen via chat, heel soms ga ik met iemand uit. Daar gaan deze blogs over. Het is zeer zeker niet de bedoeling om de mannen belachelijk te maken of hun privacy te schenden. Dus van mij geen namen, geen woonplaats of ander traceerbaar aanknopingspunt. Het gaat natuurlijk ook puur over mijn beleving; de heren zullen ongetwijfeld ook iets van mij gevonden hebben, maar ja, die bloggen hier niet.
Mijn eerste gesprekken waren met een man, waarvan de vrouw hun huwelijk net had beëindigd. Ze woonden nog wel in één huis, maar het was wachten tot ze haar eigen huis had. Hij had haar niet verteld dat hij op een datingsite zat. Eigenlijk hou ik niet zo van geheimzinnig gedoe; daten zonder relatie is wat mij betreft okee. Dus waarom zou je daar geheimzinnig over doen? Hij dacht daar blijkbaar anders over. Moet kunnen dacht ik. Enfin, na wat heen en weer gechat te hebben, wilde hij wel op een zondag met mij een bootje huren en varen in de Biesbosch. Tjsa, dilemma:. Zou ik dat wel doen met alleen een onbekende? Wat als we aan land zouden gaan op een van de talloze verlaten eilandjes? En hij me daar iets aan zou doen? Ik zag mezelf al halfnaakt, onthoofd en in stukken gesneden begraven worden. Ik heb een ruime fantasie he? Zou ik het wel durven?
Kinderen en vriendin waren niet enthousiast en ik eigenlijk ook niet. Dus nee, niet op een bootje; het zou een etentje worden. Nou, dat durfde ik wel. Uiteindelijk kwam het er niet van, hij bleef verdrietig om zijn ex die wel inmiddels vertrokken was naar een eigen stek. Hij vond het fijn dat ik zo begripvol was. Maar inmiddels weet ik: dan komt er zo'n vraag die je je af en toe stelt: en ik dan? Waar is de interesse in mij, behalve als luisterend oor? Die bleek minimaal toen ik alle chats nog eens nalas en daar trok ik de conclusie uit: geen geschikte man voor mij. Gewoon verder zoeken.