Om met zo min mogelijk oponthoud naar mijn werk te komen rijd ik binnendoor. Het dorp uit en dan over een kronkelig weggetje. Wanneer ik daar rijd dan denk ik altijd: oh, ben ik nog op tijd? Niet om op tijd op mijn werk te komen, alhoewel dat ook altijd fijn is. Nee, ben ik nog vroeg genoeg om de scholieren voor te zijn? Want die fietsen graag breeduit. Of er fietsen van die jochies met shaggies in hun mond die breed gebaren dat ze niet aan de kant gaan. Toeteren heeft geen zin en soms krijg ik ook nog verwensingen naar mijn hoofd. Ik denk dan altijd maar: die zijn vast niet onderweg naar het VWO. (ja, ja, aannames en niet heel erg aardig, maar ik heb echt dan deze gedachte. En soms fietsen er meisjes met zijn drieën naast elkaar en ja, dan heb ik altijd medelijden met degene die aan de buitenkant fietst. Want dat herinnert me aan mijn fietstocht van Hoornaar naar Gorinchem. Dat was 7 kilometer fietsen, door weer en wind en dan vooral tegenwind. Zowel heen als terug, want die verrekte wind draaide altijd. Het liefst vertrok ik rond 8 uur, en dan aansluiten op de groep die vanuit Noordeloos kwam. De grote groep noemden we die. Dan kon je daar achteraan en dan had je minder last van de wind. Maar die hadden wel altijd het tempo erin. Meestal twee dezelfde meiden die vooraan fietsten. Dat was best zwaar, maar daar fietste ik dus nooit. Want ik sloot aan, dus trapte stevig achteraan om bij te blijven. Zonder batterij, maar gewoon op benenkracht. Wat kon ik dan tijdens zo'n najaarsstorm dan jaloers zijn op de klasgenoten uit Gorinchem. Hup kwart over 8 op de fiets, tussen de huizen door, weinig wind, lekker snel op school. Maar terug naar die drie meisjes naast elkaar en het fietsen aan de buitenkant. Als je populair was, dan was je nooit de buitenste. Die arme buitenste: die moest altijd inhouden en achter de andere twee gaan fietsen wanneer een auto wilde passeren. Hoe je ook je best deed om in het midden of aan de binnenkant te komen fietsen, dat lukte gewoon niet deze dag. Het 3e wiel aan de wagen, zo voelde het. Ik was zo'n meisje. Net niet populair genoeg om aan de binnenkant te fietsen. Niet zielig of zo, maar gewoon een constatering. Het is best goed met me gekomen. En nu kijk ik vol empathie naar de buitenste. En weet je meisje: het komt goed hoor!

Vijf jaar geleden alweer dat ik na 40 jaar weer een dressuurwedstrijd reed. En wat was ik trots! Trots op het behaalde resultaat in de wedstrijd, maar ook trots op het feit dat ik weer op het paard zat.

Ik ken ze allemaal, maar toch vind ik het ook spannend. Vijf vrouwen uit mijn leven en allemaal even bijzonder en me dierbaar. Een paar kennen elkaar en een ander ken ik alleen. Hoe zal de avond verlopen? Klikken ze bij elkaar? Oh jee, denk ik ineens van de week: stel je voor dat er een paar misschien wel ruzie hebben? Loslaten Deanne. Ik leer hier welvan, bedenk ik me vanochtend na afloop. Allereerst dat ik goed moet plannen. Wat eten we? Oh ja, rekening houden met dieetwensen en lust-ik-niet. Het menu wisselt soms met de dag in mijn hoofd. Maar uiteindelijk wordt het niet te ingewikkeld, maar wel lekker en afwisselend denk ik. De tafel is gedekt; het toilet schoon, alles gestofzuigd en ontdaan van de meeste stof. De soep is klaar; de oven staat voor te verwarmen en het toetje staat op te stijven, de broodjes zijn gebakken. En ook niet onbelangrijk: de wijn staat koud. Ik heb me voorgenomen om geen limonade meer in huis te halen, dus het wordt water (met een smaakje), wijn, koffie of thee. 

Je hebt allemaal wel eens van die utopische gedachten: lekker fietsend in een mooie omgeving, lekker weer, niet te veel wind, droog. En dan denk je: hoe fijn zou het zijn om ook Izzy mee te nemen en haar van dit walhalla te laten genieten. Dan stoppen we af en toe, Izzy kan er dan uit; ik geniet van mijn lunch op een bankje. Ik zag dit soort dagen in de toekomst echt voor me.

Gelukkig ben ik niet eenzaam, maar heb ik een kring van leuke, gezellige, lieve mensen om me heen. Een innercircle, met kinderen, familie en goede vriend(inn)en en daarnaast dus nog een hele rits mensen waar ik het ook heel gezellig mee kan hebben en die ik graag spreek. Maar ja, tijd. Net zoals jullie zit in mijn dag ook maar 24 uur en heeft mijn week ook maar 7 dagen. Daarnaast vinden ze het op mijn werk ook fijn als ik daar 3 dagen voor vrijmaak. De kinderen en kleinkinderen zie ik ook graag frequent. En bijpraten met of mijn hart luchten bij zuslief of een van mijn vriendinnen is soms ook noodzakelijk. Superfijn vooral, maar aan de andere kant kunnen al die contacten me ook benauwen, omdat ik ook tijd voor mezelf en met mezelf nodig heb om alle indrukken, prikkels (ja hoor, daar is ie dan: het modewoord voor 2024 lijkt) en emoties te verwerken en mijn leven leuk vol te kunnen houden. 

Toch blijf ik het fijn vinden om in contact met mensen te blijven, al is het maar jaarlijks via de kerstkaart. Met die kaart wil ik zeggen: ik spreek je niet vaak, maar ik wil je laten weten dat je waardevol voor me bent en dat ik je in mijn leven wil houden.