Zondag 10 oktober Dolomieten
De Dolomieten, bij velen bekend van de wintersport, maar ik ken het van de zomervakanties in Sued Tirol, net over de grens in Oostenrijk, in Noord-Italie, net voor Bolzano, of Bozen, zoals de Italianen zeggen. Half 10 zaten we in de auto en via de Brennero autobaan reden we net boven Trento via Moena de Dolomieten binnen. Het gebied is werelderfgoed en iedere keer als ik er binnenrijd, rollen de tranen over mijn wangen, zo ontroerd ben ik door zoveel schoonheid. Zo ook vandaag. Het mooist vind ik de typische bergen, overdag in het zonlicht zijn ze wit/grijs en als het mooi weer, dan kleuren ze mee met het avondrood naar oranje/roze. Hier heb ik mijn planning op gemaakt.
Er zijn een drietal passen die ik wil doen vandaag. De eerste pas is meteen de verste en ik krijg een extra pas cadeau, de passo Pellegrino en daarna de Giaupas. Toen wilde ik eigenlijk naar de Passo Pordoi, maar die heb ik nu een paar keer gereden, dus onderweg naar de Sellapas nam ik nog even de Passo Gardena mee. Dus 4 passen gedaan vandaag. Zo prachtig om boven te komen na al die haarspeldbochten en dan uit te stappen en zo vol bewondering naar zoveel natuurschoon te kunnen kijken en man, wat voel je je dan nietig. Er lag sneeuw op sommige toppen, ik zag links de Passo Pordoi liggen en bovenop het restaurant waar je met de kabelbaan kunt komen. Zo mooi en zo hoog, ooit eens met mijn moeder gedaan. Ik google even en kom met de volgende informatie: Passo Sella, 2.244 m hoog; Passo Giau, 2236 m; Passo Gardena, 2136; Passo Pellegrino, 1918 m boven zeeniveau. En dan is de lucht daar zo zuiver; je krijgt er gewoon schone longen van.
Het is stralend weer en overal stop ik om mooie foto’s te maken of me te vergapen aan zoveel natuurschoon. Ik zeg dat ook steeds hardop tegen mezelf als ik daar rij: wat een schoonheid! De witte kerktorens steken mooi af tegen dat heldere blauw. De almen verkleuren geel en er zijn eigenlijk weinig tot geen koeien meer te zien buiten. Niet zo raar, want boven is het maar zo’n 5graden, in het dal soms 11,12 en dat is het wel. Frisjes dus. Ik lunch op de Passo Giau met een omelet, met kaas en ham. In dat deel van de Dolomieten wordt Ladinisch, gesproken, net zo iets als het Reto-Romaans in Zwitserland. Niet te verstaan voor mij.
Het is best druk bovenop de passen; daar vandaan worden veel wandeltochten gestart. Ook veel motorrijders, want die bochten zijn natuurlijk fantastisch. Naar boven soms in zijn 1, zo steil! Naar beneden remmen op de motor en dan af en toe echt bij moeten remmen. Ik geniet met volle teugen. Ook nog een stop die ik altijd doe: onderaan de Sella pas is een groot terrein waar ik Izzy uitlaat; ze kan dan even door een beekje lopen en wat drinken en ik maak een foto met de auto. Dit is de 3e foto op deze plaats.
De zon blijft maar schijnen en ik verheug me erg op de zonsondergang wanneer de grijs/witte bergen dus roze/oranje kleuren. Hiervoor wil ik naar Nova Levante rijden, waar ik een mooi uitzicht heb op de Catinacco Gruppe. Maar helaas; tijdstip is prima, maar de weg is afgesloten door wegwerkzaamheden. Ik baal, want ik moet nu via dezelfde weg terug naar de snelweg. Het is niet anders.
Ik bel met mijn favoriete pizzarestaurant van mijn camping in Vilpiano en reserveer een tafeltje. Via de Tiroler weinstrasse arriveer ik daar klokslag 7 uur; de eigenaresse had me aan de telefoon niet herkend en ze was blij me te zien. Ik haar ook; ook een warm welkom van de serveerster en ook nu hoef ik weer niet te zeggen welke pizza ik wil. Ze weet het nog! De pizza is heerlijk en helaas is de tiramisu op, dus moet ik volgend jaar weer terugkomen. Ik neem nog een cappuccino en begin dan aan de terugreis rond kwart voor 8 naar Peschiera, waar ik iets over half 10 eindelijk aan kom. Ik ben doodop; vandaag 514 kilometer gereden, bijna 10 uur in de auto gezeten. Nog gauw Izzy uit en dan mijn bedje in. Wat een prachtige dag was het!
Reactie plaatsen
Reacties