Vijf jaar geleden alweer dat ik na 40 jaar weer een dressuurwedstrijd reed. En wat was ik trots! Trots op het behaalde resultaat in de wedstrijd, maar ook trots op het feit dat ik weer op het paard zat.
Ik was weer gaan paardrijden na het bereiken van een acceptabel gewicht om weer op een paard te kunnen zitten. En waar kon ik mijn grootste sporthobby beter oppakken dan bij de manege waar ik vroeger op ponykamp ging? De oude eigenaar loopt daar ook nog steeds in de rondte en hij vertelde me dat ik nog steeds op het paard zit als vroeger. Wat een bijzonder compliment is dat om te koesteren?
Inmiddels dus 5 jaar verder en lijkt deze foto uit een ander leven te komen. Ik was de foto's van die middag dus kwijt, maar zusjelief had zenog wel, dus ze stuurde me net de foto. Als tekst schreef ze erbij: Toen was geluk heel gewoon. En ja, zo voelde het in eerste instantie ook. Wat een wereld aan drama zit er tussen die foto en vandaag. Jullie kennen het verhaal.
Paardrijden, dat lukt niet meer vanwege wat lichamelijke ongemakken. Maar hoe tof is het om deze herinnering weer te herbeleven? Trots zie ik, geluk, blijdschap, ontspanning.
En wat is mijn leven nu toch ook fijn. Gisteren gezellig sushi gegeten met twee vriendinnen voor onze verjaardagen. Doen we al jaren in plaats van cadeaus. Superleuk om even bij te praten en te genieten van al het heerlijks. Mijn favoriet is overigens de California Handroll. Intens gelukkig kan ik worden als ik al die smaken in combinatie met het knapperige van het zeewier in mijn mond voel.
Vanmiddag mag ik naar de eerste verjaardag van Mason, kleinzoon van vrienden. En vanavond een 25 jarige bruiloft! Morgen naar de verjaardag van de 6 jarige Gwen, bonuskleinkind van mijn zussie en zwager.
Een gezellig, druk weekend dus, maar zo fijn om nog steeds zo vol in het leven te kunnen en mogen staan. Ik sluit af met jullie een fijn weekend toe te wensen en deze zin:
The most reliable way to predict the future is to create it.