De D van Dina Louisa

Mijn oma van moeders kant kreeg 13 kinderen, waarvan er 12 de volwassen leeftijd bereikten. Deze 12 kinderen kregen samen 30 kleinkinderen, waarvan ik er dus één was. Eén van haar dochters heet Dien en veel van mijn nichtjes hebben in hun naam Louisa of een verbastering van deze naam meegekregen. Zo ook mijn kleindochters Juliëtte en Sofie hebben Louise/Louisa. Ik ben de enige die ook Dina in een andere vorm in mijn roepnaam heeft. Deanne (vernoemd naar een Amerikaanse filmster waar mijn moeder fan van was) en als doopnamen Dina Louisa dus.

Mijn opa en oma pasten na hun pensionering op ons wanneer mijn ouders lange tijd voor hun werk weg moesten naar een kermis. In die jaren ging ik ook op typeles en haalde ik mijn typediploma. Op een dag vroeg mijn opa of ik zijn geschreven lijst met voorwerpen met de namen van een van zijn kinderen of kleinkinderen erbij wilde overtypen. Opa en oma wilden geen gedoe met de kinderen over de verdeling van hun spullen na hun overlijden. Dus ja, daar zat ik met opa en oma achter mijn mechanische typemachine alles over te typen. Mijn broer Henk zou een of ander klusboek krijgen; de lijst was heel lang en compleet. We kwamen aan bij de sieraden van mijn oma en haar ring met diamant die zou naar mijn moeder gaan. De gouden broche met de letter D die is voor jou zei ze tegen mij. Nou, zei ik oma, volgens mij vergeet je nu dat je ook een dochter hebt waarvan haar naam met een D begint. Oh ja, natuurlijk zei ze. En daar ging de mooie broche op papier naar mijn tante Dien. Na hun overlijden is er volgens mij niet gekeken naar de door hen zo zorgvuldig samengestelde lijst, maar hebben mijn ooms en tantes in goede harmonie alle spullen verdeeld. Dus de broche die ging naar tante Dien. 

Tante Dien en tante Fien waren een tweeling die na mijn moeder kwamen en mijn moeder was ook graag bij hen en omgekeerd. Een paar weken geleden overleed tante Fien en van de oudste zussen leeft nu alleen tante Dien nog; zij hoopt in juli 87 te worden.

Ten tijde van het overlijden van mijn moeder heerste er Corona en de tweeling woonde in Uden waar Corona heftig huishield. In heel goed overleg, om hen te beschermen, is toen besloten dat de tweeling niet naar de uitvaart van mijn moeder zou komen. Ze zijn dus nooit bij haar graf geweest. Dat wilde mijn tante toch graag, want eigenlijk wilde ze ook wel begraven worden op een natuurbegraafplaats en misschien zelfs wel bij haar zus. Dus mijn zusje en ik maakten een afspraak om haar en mijn nicht op te halen en daar te gaan kijken. 

Terwijl mijn tante ons binnenliet zei ze tegen me: "ik heb een verrassing voor je". "Ik geef het je liever met warme hand, dus voor jou mijn gouden D. Terwijl ik dit typ raak ik weer geëmotioneerd: wat een verschrikkelijk lief gebaar van mijn tante én van mijn nicht die toch afstand doet van een sieraad van haar moeder. Zo ontzettend lief en oh wat ben ik er verschrikkelijk blij mee. 

We hebben een leuke dag met elkaar gehad, mijn tante en nicht vonden de natuurbegraafplaats erg mooi en ze waren blij om nu ook te zien waar mijn moeder begraven is. We hebben heerlijk met elkaar geluncht en via toeristische trips zijn we weer teruggereden naar Uden. Nog even wat drinken en zo rond 8 uur waren we weer thuis.

Wat een mooie, memorabele dag was dit om dit samen met mijn zusje te doen, met mijn tante, die toch wat vergeetachtig wordt, en met mijn nicht die met zoveel liefde haar moeder 24/7 verzorgt. Chapeau hoor! Ik geef het je te doen. 

De gouden D breng ik naar de juwelier. Misschien laat ik er wel een hanger van maken; die draag ik toch wat eerder dan een broche. 

Dank je wel tante Dien en Manuela voor jullie genereuze en liefdevolle schenking!