Dag 100 alweer zie ik in mijn agenda. Op 31 maart meldde ik me ziek. Lichamelijke klachten die steeds erger werden, maar die hun oorsprong leken te vinden in psychische problematiek. Welke? Die vraag kon ik niet zo makkelijk beantwoorden. Maar dat het niet zo goed met me ging, dat voelde ik wel. De huisarts deed bloedonderzoek, maar daar kwam niets concreets uit. Ik stuur je toch ook door naar de GGZ zei hij. Ja en daar gaat het dan toch wel behoorlijk mis. De POH is een goede vriendin van een van mijn gezinsleden en ze zei terecht dat mij helpen te dichtbij kwam. Natuurlijk, gelukkig wel alle hulp van haar om me verder te helpen. En dat valt niet mee. De eerste hulpverlener hielp alleen nog maar mensen die door hun werkgever doorgestuurd werden. Gevoelsmatig kreeg ik niet het idee dat mijn werkgever daarvoor openstond en ik had ook niet zo'n grote behoefte, lees kracht om hen dat concreet te vragen. Een andere hulpverlener vroeg een aanzienlijke eigen bijdrage per spreekuur en dat zou nogal in de papieren gaan lopen. En dat is wat lastig als je alleenverdiener bent. Dan is er het aanzienlijk voordeliger alternatief van online psychische hulp en daar lijken we gelukkig een goede partij gevonden te hebben. De intake verliep redelijk vlotjes en er is een diagnose. Niet een waar ik heel blij mee ben, gezien het te lopen traject, maar ik weet nu dat er licht verschijnt aan het einde van deze donkere tunnel. Ik sta nu op hun interne wachtlijst, dus kom maar op met die therapieën. Ja, meervoud. Eerst de ene therapie voor het ene euvel en daarna nog een andere therapie voor het andere. Inmiddels dus honderd dagen verder met ziek zijn in je hoofd, dat doet wat met een mens. Zonder hulp is dat best pittig naast de gediagnosticeerde problematiek die al behandeling vraagt. Maar.... het komt goed! Daar ben ik van overtuigd. Ik kan niet wachten om nu eindelijk intens levensvreugde te voelen.
Reactie plaatsen
Reacties