Niemands nummer 1
En ineens besef ik: ik ben niet langer iemands nummer 1. En dat is geen fijn gevoel kan ik je vertellen. Toen Andy in mijn leven kwam, was ik ineens het belangrijkste in zijn leven. Heerlijk om zoveel aandacht en liefde te krijgen. De eerste te zijn waar je dingen mee wilt delen; de onvoorwaardelijkheid die daarmee gepaard gaat. Wat ik ook zei, deed of overhoop haalde: ik bleef fier bovenaan staan.
Later kwamen de kinderen en er waren heus momenten dat ik op een gedeelde nummer 1 plaats stond. Maar ja, kinderen: daar kún en wíl je toch ook niet van winnen? Voor de kinderen was ik ook nummer 1 of misschien stiekem toch een goede gedeelde eerste plaats? Zo af en toe zakte ik naar nummer 2, wanneer er een juf of meester favoriet was, maar dat was vaak tijdelijk. Tot het moment dat de verkeringen kwamen met, heel gek, ook de discussies. Terwijl de discussies zelden gingen over de verkeringen. Enfin, ik wisselde dan nogal eens van plaats in de ranglijst totdat verkering verdween. Maar ja nu hebben ze alle drie een vaste relatie, dus het is al even geleden dat ik de toppositie innam en die positie heb ik met alle liefde afgestaan. Dat geeft niet; ik had altijd Andy nog.
En dan verdwijnt veel te vroeg de liefde van je leven. Voor niemand ben ik meer de meest belangrijke persoon in het leven. En dat is zuur; ik ging er van uit dat we samen 80 zouden worden. Helaas, het Leven had andere plannen voor ons in gedachten.
Mijn blog is nooit om te klagen of een schreeuw om aandacht. Ik voel me geliefd, gewaardeerd en er zijn genoeg mensen die me laten weten dat ze het fijn vinden dat ik in hun leven ben. Maar nummer 1? Nee, dát niet; dat gevoel gaf alleen Andy me. En eigenlijk is het ook mooi om dat ervaren te mogen hebben.