Het voorjaar: nieuw leven overal. De vogels kwetteren van blijdschap, je ziet het onkruid met de dag groeien langs de bermen. Oh kijk, hier weer klaprozen, oh en hier het leeuwenbekje: die heb ik al lang niet gezien, merk ik ineens op. Ik geniet met volle teugen en dan vooral op zonnige dagen, dan lijkt het er allemaal nog mooier uit te zien. Zo ook deze ochtend, ik maak mijn zondagse ontbijtje klaar. Twee zacht gekookte eitjes, beschuitje met hagelslag.
Buiten hoor ik een kabaal van jewelste en ik zie de twee zwart witte vogels angstig heen en weer vliegen; de kraaien van het kasteeltje cirkelen ook om de boom heen waarin hun nest zit. Ik kijk door mijn schutting heen en zie een zwarte kat likkebaarden. Oh jee er is vast een vogel uit het nest gevallen. Ik ga poolshoogte nemen; de kat kiest, heel verstandig, eieren voor zijn geld.
Vlak voor me valt er een vogel uit het nest, plof, een nare doffe klap. De ouders krijsen nog harder en het vogeltje vlucht weg schudt met zijn kopje en strompelt een beetje wiebelig richting het struikgewas. De kat is gelukkig in geen velden of wegen te bekennen; beide buurvrouwen zijn ook op de herrie afgekomen. We zien het vogeltje, dat een ekster blijkt te zijn, bang onder de struiken zitten. We laten het beestje toch maar aan zijn of haar lot over en hopen dat de ouders het gevallen kleintje terug kunnen krijgen in het nest.
Ja, het is de natuur, dat weet ik. Een paar jaar geleden zag ik een eend met haar jong midden in het kanaal zwemmen, slaan met haar vleugels om haar jong te beschermen. Ik kon niet anders dan toezien hoe een grote meeuw haar jong uit het water pakte. Naar gezicht om te zien hoe het ene dier het ander opeet.
Dan vind ik het toch wel gek dat aan hondeneigenaren gevraagd wordt om hun hond aan te lijnen. Dit om te voorkomen dat de hulpeloze jongen nog niet weg kunnen vluchten wanneer de honden hun jachtinstinct volgen, maar dat katten die beperking niet krijgen. Is het leven van een reetje, haasje dan meer waard dan van het zwart witte vogeltje? Gek.