Zo moe, ik krijg het gewoon niet bijgeslapen. Het voelt net zoals toen de kinderen klein waren, wanneer midden in de nacht er een ziek werd of bang was. Gemakshalve dan maar kiezen voor tussenin slapen; een zucht van je man naast je, en jij die dacht: ik wil ook slapen. Slapen, slapen. Of vakantie. 

Vanochtend werd ik wakker en ik keek op mijn telefoon. Boven in beeld zag ik het mannetje van de Rabobank. Aha, er is geld gestort en jawel, mijn salaris stond op mijn bankrekening. Ik bekeek het bedrag en voelde me toch zo trots en dankbaar. Dankbaar voor mijn warme bed, voor mijn bankrekening met voldoende geld om de dingen te doen die ik wil doen. Geen angst voor bommen die mijn fijne huis veranderen in een ruïne. 1500 kilometer liggen er tussen een wereld waar het draait om werken, op het terras genieten van het zonnetje en een wereld waarin mensen op de vlucht zijn. Die hun man, zoon, vader, broer achterlaten omdat zij moeten/willen vechten voor hun land. Je kunt het je toch niet voorstellen? 1500 kilometer is de afstand die de gemiddelde toerist jaarlijks aflegt om op de vakantiebestemming te komen. Mensen die dan op het strand gaan liggen, gaan eten in restaurants, nutteloze dingen kopen in souvenirwinkels, struinen over marktjes, flaneren over de boulevard, of wandelen in de bergen, genietend van al het moois dat er is.

Het is niet mijn gewoonte om twee blogs op een dag te posten. Maar dit moest ik toch even kwijt. Ik zit een spelletje te doen achter mijn pc en draai mijn playlist af. Is altijd dezelfde: `mooi luisteren` heet hij. Alle liedjes hebben een herinnering aan Andy of er zit een stuk tekst in die zo bij het leven van hem en mijn leven pastte. Al deze nummers zelf verzameld in deze playlist dus. Ineens hoor ik: het nummer Unchained melody (ik weet nooit hoe dit nummer heet en van wie het is, maar ik vind het zo mooi) Alle woorden in deze song komen zo ineens binnen. Ik voel het weer in al mijn vezels; een brok in mijn keel; een steen in mijn maag. Verdriet, in alle hevigheid. Wat mis ik je verschrikkelijk. 

Het is koud als ik wakker word en gelukkig ben ik vroeg wakker, want anders had ik het prachtige licht gemist wat de wereld een prachtige gloed geeft. Ik zie de kou op de bomen en ik spring mijn bed uit. Gauw Izzy eten geven en een plas laten doen en dan terug met mijn camera voor de warmte van de beloofde zon al het moois doet verdwijnen. De krokusjes laten zien dat het voorjaar wordt, maar de winter geeft zich nog niet gewonnen en dat is te zien aan het ijs op de bloemen. Wordt het wel of nog niet voorjaar?

Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar mijn leven is verre van saai. Altijd wat te beleven. Vandaag weer een nieuw avontuur. Dochterlief wilde met haar man en kind haar verjaardag gezellig vieren in de dierentuin en ja, wat dan met Kobus? Naar Schelluinen. Nou moet je weten dat Kobus en ik dikke vrienden zijn; hij heeft dezelfde ouders als Sam, de pup waar ik helaas afstand van moest doen toen Andy net overleden was. Dus ja, in Kobus zie ik ook Sam. En daarnaast is Kobus echt de allervrolijkste, dus gewoon gezellig als hij er is. Ik ging hem en Izzy uitlaten en dacht: ik laat ze los. Hoppa, daar vloog Izzy de sloot in, achter wat eenden aan. Leuk, dacht Kobus! Die was zijn wellnesdagje bij de trimsalon van maandag alweer vergeten. Lekker schoon en keurig getrimd was hij daar vandaan gekomen. Ik zag niet goed of Kobus ook echt zwom, maar hij was wel nat. Izzy had duidelijk helemaal in de sloot gezwommen: die was van bruin-witte hond veranderd in een modderig monster. En ja, dan weet ik het al: ik kan roepen wat ik wil, maar Izzy komt niet terug. Kobus uiteindelijk wel en met zijn tweeen liepen we naar huis. We zagen Izzy nog heen en weer rennen op het eilandje, zelf heengezwommen dacht ik nog, dus dan kan ze ook wel terugzwemmen. Nog een keer roepen, maar nee Izzy bleef waar ze was. 

Vorige week overleed voor mij onverwacht mijn lieve schoolvriendin Corrie. Net nu ze bij ons in het dorp was komen wonen, heeft ze haar strijd tegen die verschrikkelijke kut ziekte op moeten geven. Want je moet weten: deze dame was namelijk helemaal niet van plan om dood te gaan. Om deze zin goed te kunnen begrijpen moet je haar gekend hebben. Ze was een doorzetter, bikkelhard voor zichzelf en wat ze in haar kop had, had ze niet in haar kont. Ze ging niet dood. Tot vorige week.