Maandag 17 augustus 2020

Gepubliceerd op 17 augustus 2020 om 21:52

Maandag 17 augustus 2020

 

Ik had allerlei plannen voor de vroege ochtend, maar zo slecht geslapen dat ik pas tegen half 7 wakker werd. Ik app met Sabine over de kapotte kraag van de wasmachine; dat gaat ze oplossen. Hartstikke fijn; hopelijk blijft het hierbij. De rest van het inpakken op mijn gemakje gedaan en zo rond 8 uur zaten Izzy en ik in de auto. Ik miste mijn kentekenbewijs, dus hup weer naar binnen. Die had ik uit mijn portemonnaie gehaald toen ik naar Spanje ging. Even zoeken, jawel hoor, gewoon in de kast. Ik wil naar buiten lopen en ik zie de riem en halsband van Izzy nog aan de haak hangen. Ook wel handig om mee te nemen. Hehe, op pad. En of het nou toeval is: de radio laat Soldier on horen van Di-Rect. Tranen weer natuurlijk, maar ik kán dit hoor!

 

 

Net voor we Sam gaan ontmoeten, laat ik Izzy nog even los in het bos; ze vindt dat autorijden eigenlijk maar niets, maar als ze overal en nergens mag snuffelen, maakt dat een hoop goed. De net aangeschafte splitter om koelbox, tomtom en telefoon via de autoaansteker te laten werken, is al doorgebrand. Schiet lekker op zo. Oh ja, en het paspoort van Izzy ligt ook thuis in de map.

 

Rond 10 uur zijn we in Bocholt en daar is Sam; wat is ie groot geworden! Hij kijkt nog even de kat uit de boom, maar als ie los komt, knuffelen we heerlijk. Van iedereen waar ik afscheid van nam het afgelopen jaar, kan ik alleen hem nog knuffelen en dat doe ik dan ook. Wat heerlijk dat hij zo goed terecht is gekomen. Izzy vindt de drie mannen best druk en of Sam en zij elkaar nou herkennen? Ook Izzy neemt net als Sam de 1e keer een duik in de visvijver met supergrote vissen. Ze piept van het schrikdraad; denk  niet dat ze dat ooit nog een keer doet. We nemen afscheid en rijden richting het zuiden. Ik twijfel of ik nou gewoon via de Fernpass zal rijden of via de Bodensee. Eerst maar richting Stuttgart. Ook op de Duitse radiozender: Soldier on. Het sterkt me op de een of andere manier.

 

Van Jacklien een pakketje gekregen met lieve kaart erin, snoepjes, wat te lezen en 2 kluiven voor Izzy. Hoe lief! We stoppen rond half 1 en ik eet mijn bakje kwark. In de auto eet ik iets te veel of te snel van de snoepjes en krijg acuut dumping. Voor hen die niet weten wat dat is: met een kleinere maag wordt het teveel dan gedumpt in je darmen. Dat heeft zweten, snellere hartslag én slaap tot gevolg. Verder rijden lukt niet, dus ik boek online een hotel in de buurt. Om half 3 arriveer ik daar en ik duik meteen mijn bed in; dat is het enige dat bij mij helpt. Rond 4 uur word ik uitgerust wakker en is de dumping over. We lopen een stuk langs de Rijn en zijn rond half 6 weer terug op de kamer om officieel in te checken en te betalen. Voor het avondeten rij ik naar Boppard, waar veel gezellige restaurants langs een boulevard langs de Rijn liggen. Het is prachtig weer en de terrassen zitten overvol. Gelukkig is er voor mij een tafeltje, als ik binnen een uur denk klaar te zijn. Ik bestel mijn favoriete Duitse gerecht: de schnitzel. Zo lekker vind ik dat. Deze keer met een topping van bladspinazie en gesmolten kaas. Veel te veel natuurlijk, dus ik eet maar een klein beetje.

 

Ruim op tijd reken ik af en loop met Izzy langs het water. Er staan allemaal bankjes waar iedereen heerlijk op zit en geniet van het uitzicht. Izzy moet haar behoefte doen en ik pak een rol met nieuwe zakjes, biologisch afbreekbare dit keer. Die zijn toch iets minder sterk blijkbaar, want het zakje scheurt en jawel: stront aan mijn handen! Scheisse! Ik ben niet voor één (poep)gat te vangen, want natuurlijk heb ik doekjes in mijn tas. Er zitten een paar mensen geamuseerd te kijken, ja, dat snap ik. Ik schiet nog wat foto’s, maar teveel pech op een dag; ik ga terug naar het hotel. Lekker douchen, dit verslag schrijven; foto’s uitzoeken en vroeg mijn bed in. Morgen weer nieuwe dag!