Ineens komt er iets bij je op, je googelt wat en dan zo langzaam aan krijg je een beeld van hoe het er uit moet gaan zien. Je wordt ’s nachts wakker en denkt: oh ja!  Zo heerlijk om te denken, te dromen, dingen uit te zoeken. Ik ben niet van de details, dus het gaat mij altijd om de grote lijnen en dat heb ik nu wel voor ogen.

Vandaag ga ik op bezoek bij een oude werkgever, een grote zorginstelling met oa een ziekenhuis. Niet om gezellig bij te kletsen met oud-collega's, maar voor een operatie. Niets spannends, maar toch. Mijn zusje haalt me in alle vroegte op; ik zie de borden op de Banneweg en we volgen de bewegwijzeringsborden waar ik ooit met een hele knappe man de tekst op alle borden samen mee heb bedacht. Natuurlijk kon ik mijn patientenpas niet vinden, dus eerst een nieuwe maken. Ik weet de weg, tref een dame wiens naam ik me niet meer kan herinneren, maar ze werkte er destijds ook al. Gek om hier te lopen en er niet meer bij te horen; ik denk niet dat dat gevoel ooit overgaat. Ik loop langs het restaurant dat geëxploiteerd wordt door een externe partij; er is nog even sprake geweest om dat in eigen beheer te doen en mij is destijds gevraagd of ik interesse had om daar teamleider te worden.

Hoe afhankelijk je bent van sommige zaken, dát merk je pas als het er niet is. Gisterochtend stond ik niet al te vroeg op, ik had wat fysieke én mentale beperkingen om zo hup actief mijn bed uit te springen. Rond half 10 heb ik mezelf ernstig toegesproken en werkte de pijnstilling, dus hoppeta: uit bed. Even wassen, aankleden, Izzy eten, koffiezetapparaat aanzetten om op te warmen, voordeur van de knip af, achterdeur open. He he, koffie! Ik pak mijn nieuwe tulpenbeker van Delfts blauw (mijn 3e inmiddels sinds vorig voorjaar) en druk op de dubbele espresso; de melk in de melkopschuimer voor mijn cappuccino; ik hoor de koffie lopen en de melkopschuimer draaien, terwijl ik de vaatwasser leegruim. Ik draai me om en zie dat er op mijn koffieapparaat geen lampje brandt. Nee, he? Toch niet per ongeluk op de uit knop gedrukt ipv de dubbele espressoknop? Nee, er zit koffie in mijn beker, dus goede knopje gehad. Oh, misschien dan toch water in de melkopschuimer gekomen bij de stroomaansluiting en dat deze kortsluiting maakte? De stoppen staan allemaal nog goed in de stoppenkast en ook de hoofdschakelaar staat op standje 1. Stroomstoring, He bah, heb ik een briefje gemist van Stedin? Ik heb mijn opdrachtgever beloofd dat ik vanochtend de reviews zou doen. Laptop doet het wel, maar helaas werkt ook internet niet, dus dat gaat niet. Ik check op facebook de pagina van Dorpsberaad; voor mij de nieuwsbron wanneer het om dorpse zaken gaat. En jawel, er heeft iemand al de vraag gesteld of er nog meer mensen zonder stroom zitten. Van Roy en Marjanne begrijp ik dat ook een deel van Gorinchem zonder stroom zit. Op 1 kopje cappuccino start mijn interne dieseltje niet op, dus ik ga op zoek naar zakjes espresso, jazeker: 1 in de lade en nog 1 in het handschoenenkastje in de auto (daar heb ik ook een perculator, jazeker!) Ik kook water in een pannetje op mijn gasfornuis. Wat ben ik blij dat ik niet elektrisch kook vandaag; meestal mopper ik op mijn gasstel wanneer ik het schoonmaak, dan is een inductieplaat toch makkelijker schoonmaken. Bij mijn tante vond ik in een laatje een melkopschuimer waar je met de hand de melk opklopt, altijd handig voor tijdens het kamperen dacht ik toen. Mijn vriendin appt dat ze ook geen stroom heeft en ik vraag haar of ze een kopje thee wil; zij heeft wél inductie. We babbelen gezellig en eindelijk rond 1 uur weer stroom. Kachel weer aan, betere koffie uit mijn koffieapparaat, en gauw aan het werk.

Totaal geen inspiratie om een blog te schrijven. Ik heb er dit jaar dan ook weinig gemaakt. Ik denk te veel te regelen om mijn gedachten de vrije loop te laten gaan en zo inspiratie te krijgen voor een blog. Normaliter zoek ik bij mijn verhaal een foto tussen mijn foto's, maar nu heb ik het eens omgedraaid: ik startte bij de foto en vond deze. Een kroonluchter die hing in een restaurant in Den Haag en ik vond hem prachtig door de roosjes. Gisteren was de oplevering aan de verhuurder van het appartement van mijn tante en daar hing ook een kroonluchter met dezelfde roosjes. De kroonluchter is niet helemaal hetzelfde, maar zeker van dezelfde maker als ik de roosjes en het middenstuk vergelijk. En ik kon het niet laten om de kroonluchter te laten verdwijnen bij een vreemde voor een weggeefprijsje of af te geven bij de kringloop, dus de kroonluchter mét roosjes krijgt een mooi plaatsje in mijn toilet. En misschien krijgt ie ooit promotie en mag hij samen met het kastje, spiegel en bijpassende lampjes mijn gang opleuken. 

Pip maakt me wakker met een lach op haar gezicht, wat een heerlijkheid om zo wakker te worden. We gaan er uit en dekken de tafel om met elkaar te ontbijten, want vandaag staat Valkenburg op het programma. Het is in ieder geval droog wanneer we vertrekken, maar wel fris. Hoe anders is het om in een toeristenplaats te zijn met alle horeca gesloten. Er lopen toch nog wel genoeg mensen, maar het is toch heel anders. We klimmen de trap op om naar de vesting te gaan, maar ook die blijkt gesloten. Ik maak wat foto's, we halen een ijsje en cappuccino bij een Italiaans zaakje en zo is het toch net echt. We bezoeken de Nicolaaskerk net voor sluitingstijd en Pip kijkt vol ontzag in de rondte, hier en daar komt een WOW uit haar mond. De afbeelding van Sint Nicolaas herkent ze ook; ik blijf het indrukwekkend vinden een katholieke kerk. 

Mijn ongebreidelde reislust wordt vanzelfsprekend enorm beperkt door, ik kan het woord eigenlijk niet meer horen of typen, maar vooruit: Corona. Na alle hectiek van de afgelopen weken had ik enorm behoefte aan een moment van rust en bezinning. En om de een of andere gekke reden heb ik daar een andere omgeving voor nodig. Vrijdag vertrok ik aan het einde van de ochtend met Pip en Sabine én mijn trouwe reisgenote Izzy richting Limburg. Heerlijk ook voor hen om even vakantie te hebben; de auto vol, toch ook met laptops en beeldscherm, want er moet toch ook gewerkt worden en gelukkig kan ik dat overal doen, mits er goede wifi is. 

Vanochtend vroeg stuurde mijn zwager via de Boerenfamilie app deze foto van Andy. Deze foto herinnert me eraan dat je je leven nu moet leven. Nu. Niet morgen of na nog zoveel jaar werken, want wie weet zeker dat er een morgen is voor jou?

Ik werd gisteren getagd door een nichtje als Powervrouw vanwege Internationale vrouwendag. Nou, zo powerfull voelde ik me op dat moment niet. Slechte nacht gehad vanwege mijn schouder, ondanks de slaaptabletten die ik dagelijks neem om te kunnen slapen. Iedere avond slik ik ook een antidepressiva, om mijn angsten te kunnen reguleren. Dus zo'n powervrouw ben ik eigenlijk ook niet. Maar wanneer ben je dat dan wel? En wil ik dat wel zijn? Ik weet dat er best veel op mijn bordje is gekomen de afgelopen maanden en dat ik, ondanks dat, hartstikke positief in het leven sta. Meestal dan. Maar voor die momenten dat ik het even niet zie zitten, bijvoorbeeld als ik 's avonds naar de foto van Andy kijk en in tranen uitbarst, dan blijkt de chemische hulp van dat pilletje enorm welkom.

Jaren geleden wilde ik voor mijn verjaardag graag een servies hebben dat ze verkochten bij de V&D. Andy reed naar Breda en wilde daar het servies kopen. Hij vroeg de verkoopster om dat servies voor 12 personen in te pakken en aan hem te verkopen. De verkoopster zei tegen hem dat hij dat zelf moest verzamelen en bij de kassa kon brengen en dan afrekenen. Daar had Andy niet zo'n zin in (hij moest er overigens ook nog een eind mee naar de auto lopen), dus hij zei: dan niet en beende de winkel uit.

2021 zou het allemaal waar gaan maken. Maar ook dit jaar is tot nu toe geen best jaar. Op Nieuwjaarsdag belde ik mijn moeder om haar gelukkig nieuwjaar te wensen. Mam, ik kom niet zei ik, de besmettingen lopen zo op. Blijf maar thuis kind, neem maar geen risico. Dus dit jaar geen Cracottes met krab; volgend jaar maar weer dacht ik. Ze belde zelf Sabine af die zondag, want ze was niet lekker had ze gezegd. Ik belde haar en vroeg haar wat ze mankeerde. Nee kind, geen Corona verschijnselen, beetje lamlendig. Okee mam, lekker terug je bed in, maar bel je als het slechter gaat? Tuurlijk kind, ik neem geen risico. En dat had ze ook niet gedaan de afgelopen maanden, naar de winkel op rustige tijden, zo min mogelijk contacten. Wat zal ze ook eenzaam zijn geweest al die maanden door alle beperkingen. Later die dag belde ze dat ze ziek was, okee zei ik, dan ga ik een testafspraak voor je maken als je zo hoest. En daar gingen we, zowel mama als ik met handschoenen, chirurgische mondmaskers voor, tussen de voorstel en de achterbank een stuk zeil gespannen om besmetting te voorkomen. Ze was wel beroerd, ze onderging het testen en hup weer gauw terug naar huis. De volgende dag al uitslag: mama was positief. Ze was al een paar dagen ziek thuis en het ging wel zei ze, tot ze vrijdagavond zo duizelig werd dat we toch de huisartsenpost maar gebeld hebben. Twee dagen bij mijn eveneens positief getest zus en haar gezin in huis, tot zondagavond: toen ging het slechter, dus hup naar het ziekenhuis. Ik mocht inmiddels uit quarantaine, dus ik kon naar het ziekenhuis om haar op te wachten bij de spoed eisende hulp. En daar kwam ze met de ambulance, het duurde even voor ik bij haar mocht. Ze glimlachte en ze was blij dat ik er was. Gelukkig werd ze opgenomen en daar ging het op en af goed en slecht met haar. 's Nachts had gelukkig Caroline dienst, de beste vriendin van Sabine, zij kende mijn moeder ook goed. Wat een topper om zo 's nachts mijn moeders hand vast te houden toen het niet zo goed ging de eerste nacht.  Op bezoek gaan was erg lastig, volledig in schort, handschoenen, mondkap en beschermbril. Maar ze vond het zo fijn als ik kwam. Mijn zusje was nog niet hersteld en mijn broer durfde niet zo goed, bang om besmet te raken. Woensdagmiddag wilde ze dat ik hen beiden zou bellen, want ze wilde afscheid nemen. Dat heeft ze gedaan; donderdagochtend belde het ziekenhuis. Het ging niet goed en mama had naar me gevraagd. Mijn zusje ging mee en we hebben beiden aan haar bed gezeten tot ze vredig en zonder pijn in sliep. Wilhelmina Clasina Josephina Wegkamp, geboren 14 mei 1934 te Bergen op Zoom, overleden te Gorinchem op donderdag 14 januari 2021. Het was goed zo. C'est ca.

Top 2000

Een huwelijk is een overeenkomst tussen één man en één vrouw tot een langdurig samenwonen, dat was zo ongeveer de definitie destijds toen ik nog bij meneer Bänffer in de klas zat bij het vak Recht op de Meao. Ik spreek over begin jaren 80 toen er nog geen sprake was van een homohuwelijk. Ik meende dat in begin jaren 90 mijn gemeente Giessenlanden een van de eerste gemeenten was waar dat plaatsvond, maar natuurlijk wil ik jullie geen valse informatie geven, dus ik check het Internet. Daar lees ik dat zij de eerste gemeente waren waar homoseksuele of andere alternatieve relatievormen geregistreerd kunnen worden. Het zou tot 2001 duren dat Amsterdam de primeur kreeg om het eerste homohuwelijk wereldwijd te sluiten.