Soms denk je te weten hoe dingen gaan lopen in de toekomst.

Onrecht

Bij de slaappoli ben ik van het Antonius ziekenhuis, locatie Woerden.

Ik krijg een appje van een vriendin: Ik heb 2 kaarten voor deze voorstelling in Het Pand morgen. Kan/wil jij mee? De naam van de artiest zegt me niets, maar ik twijfel geen moment en app meteen terug: Leuk! Eens even kijken waar Het Pand is. Oh, "Theater 't Pand behoort tot de kleinste schouwburgen van Nederland, lees ik. Een klein theater met maar liefst 57 zitplaatsen dat bekend is als hét try-out theater van Nederland. Gek, nog nooit geweest en dat zo dichtbij in Gorinchem. Dan google ik de artiest: Astrid Cattel. Ook nog nooit van gehoord: ik lees dat ze bekend is van de TV kantine en nu een solo voorstelling heeft met als titel Echt. Lijkt me leuk. Rond half 8 word ik op zaterdagavond opgehaald door vriendin en we rijden samen naar Gorinchem. We zijn wat vroeg, dus we kunnen onze zitplaats zelf kiezen. Doe maar vooraan, kan ik het goed horen en zien. Op het magneetbord achter de verkoopster worden twee magneetjes geplaatst op stoelnummers 4 en 5. We gaan de gezellige foyer in en we drinken een kop koffie. Ik hou zo van dit soort kneuterigheid. De foyer ziet er uit, zoals een foyer er uit moet zien, knus, warm, rood. De gong gaat en we gaan naar het zaaltje. Gelukkig zitten we vooraan, zodat we niet omhoog hoeven lopen. De stoelen zitten heerlijk en een knappe blonde dame van onze leeftijd staat op het toneel op 1,5 m afstand. Ze heeft prachtige krullen en de kleur van haar haar vind ik ook zo mooi. Ze begint te vertellen en dat is jammer genoeg een beetje onsamenhangend. Ze heeft het over liefde, over warmte, over haar gezin, over loslaten en al deze elementen komen voor in haar prachtige liedjes. We zitten zo dicht op de artieste dat we de draadjes aan haar lurex broek zien; we lachen er om in de pauze en we drinken wijn. Na de pauze een andere outfit, zonder draadjes, maar haar liedjes zijn net zo mooi en kwetsbaar. Na de voorstelling niet meer naar de warme foyer, maar nee, we gaan ouderwets op zaterdagavond gyros eten. Bestaat Jannis nog wel? We gaan het zien. We lopen door een stille stad.  Ja, die bestaat nog, maar bij binnenkomst treffen we een natte vloer die net schoongemaakt is en ... helaas, zij sluiten tegenwoordig om 21.45 uur. Huh? Waar is de tijd gebleven dat je tot 4 uur 's nachts nog Gyros bij Jannis of shoarma bij Jaffa kon eten? De deur ging wel op slot rond uur of 3 (denk ik), rolgordijnen naar beneden, maar wie binnen was, mocht op zijn bestelling wachten en daarna nog het broodje opeten. Wat nu? Shoarma proberen? Jaffa is allang weg, dus we gaan de voormalige Meddox binnen waar al 30 jaar deze shoarmaeigenaar zijn broodjes verkoopt, zo vertelt hij. In de stad is het echt heel stil, hoe anders was dat in onze tijd? De eigenaar lijkt van onze leeftijd en noemt ons jongedames. Word ik inmiddels toch gevoelig voor haha. Het broodje is heerlijk en we gooien er lekker veel knoflooksaus overheen. We kletsen bij over onze kinderen, ons werk en wat ons zo bezighoudt in het leven. Na nog een kop koffie brengt mijn vriendin me naar huis zo rond middernacht. Wat zijn zulke avonden toch waardevol en memorabel en daarom schrijf ik er ook over. Ik heb een topavond gehad. Bedankt G!

Deze week was ik onderweg van huis naar mijn werk in Nieuwegein en ik stond in de file. Een herinnering kwam voorbij: hier kreeg ik mijn eerste bekeuring!  Mijn ouders hadden me een auto beloofd als ik mijn rijbewijs zou halen, dus ik was al lang aan het bedenken welke auto ik wilde: het zou een witte Honda Civic worden! Mijn broer haalde eerder zijn rijbewijs dan ik, logisch, hij was ouder. En die kreeg een Porsche! Nou, zo extreem wilde ik ook niet. Maar ik stelde wel de wens voor mijn auto bij: het moest dan maar een Honda Prelude worden. Ook een sportwagen, mét open dak. En als gadget wilde ik zo'n stereotoren erin. In november 1982 was het dan zover: mijn rijbewijs en mijn rode Honda Prelude. Oh, oh, wat was ik er blij mee. Ik kreeg meteen zakgeldverhoging, want ja, hier moest wel benzine in. Het was even soebatten met mijn vader, maar het werd 125 gulden in de week. Hartstikke veel geld natuurlijk, hiervan ging ongeveer 65 op aan tanken en de rest ging letterlijk in rook op van sigaretten en uitgaan. Van de week sprak ik een schoolvriendin van de basisschool en we hadden het erover dat we het beiden thuis financieel gewoon hartstikke goed hadden. Maar dat het voor ons, heel normaal was. Het was zoals het was. Voor ons niet bijzonder, maar hoe bijzonder het was, daar kwam ik pas achter toen ik zelf kinderen kreeg en hen bijvoorbeeld niet een auto kon geven toen ze hun rijbewijs haalden. 

De lat hoog leggen, streven naar nog meer, nog beter. Ik had recent een sollicitatiegesprek voor een leuke job. De vraag die me gesteld werd: waarom solliciteert iemand met jouw cv op deze baan die onder je kunnen ligt? Een soortgelijk gesprek had ik met een date: hij zat vol verve te vertellen, eigenlijk meer een soort van klagen, dat de jeugd van tegenwoordig niet eens meer fulltime wil werken. Lui waren ze, aldus de meneer.

Same, same, but differentZelfde achternaam, zelfde werkveld, maar toch ook zo verschillend vader en zoon. Gerrie, onze zoon, treedt in de voetsporen van zijn vader. Hoe trots kun je zijn? Ik kijk naar het filmpje, gemaakt door het bedrijf waar hij werkt en zie in hem zijn vader. Hij lijkt op hem; ik zie dezelfde ondeugende blik in zijn ogen. Ik zie de vastberadenheid om iets te willen bereiken.Het filmpje stuurde ik door naar twee van Andy's vroegere werknemers, waar ik regelmatig contact mee heb. Zij zijn voor mij altijd degenen die de privé Andy met de werkende Andy verbinden. De eerste collega (Suzanne van der Stigchel) reageerde: "wat lijkt hij op Andy. Hij zou trouwens wel gezegd hebben: werkschoenen aan in de loods"! Het berichtje van de ander (Arnold van Holland) ontroerde me ook: "Gerrie heeft zich super goed ontwikkeld en is door gegroeid. En met de wetenschap van het verleden zeker een emotioneel filmpje. Ik ben er niet bij geweest, maar Andy heeft me ooit verteld, dat toen hij bij DynaGroup kwam, heeft hij de eerste dag een stoel gepakt en is de hal gaan zitten om gewoon eens te kijken wat er gebeurde. En toevallig begint dit filmpje daar ook mee. Leuk detail: #Dynalogic BV verzorgt een deel van de distributie van Monta".En zo is de cirkel rond. Hoe mooi ook dat Gerrie niet opstapte na zijn afwijzing, maar, zoals Bob Brokking ook schrijft: Afgewezen worden als vestigingsmanager, dan niet teleurgesteld vertrekken, maar in de spiegel kijken en daaraan werken, met dit resultaat. Knap Gerrie.Ook van Monta om jou op deze manier te behouden.En ja, Bob dat is ook zo: Gerrie snapte hoe het werkt en durfde tegen de stroom in te gaan en durfde zijn eigen pad te volgen, omdat hij in zichzelf geloofde. Sommigen noemen hem een betweter :-) ik noem het eigenzinnig. En natuurlijk gaat Gerrie met hard werken, blijven leren en zichzelf blijven ontwikkelen, het helemaal waarmaken. Succes Ger! We zijn trots op je!

Doelen 

Het is 6 uur en ik rij vanuit Nieuwegein richting Gorinchem; ik check mijn route. Shit, weer file. Zo geen zin in. Eigenlijk had ik een eetdate met oud-ICT collega's. Twee keer per jaar zit ik met deze heren aan tafel en het is een heerlijk avondje 'in de zeik genomen worden', maar ook veel zorgzaamheid en lol. Ik koester deze avonden. Maar helaas, één van de heren was ziek, dus de afspraak wordt verplaatst. De file dus, ik besluit om bij Vianen eraf te gaan. Ik zet de auto aan de kant en typ: Chinees restaurant in Vianen.

Niet weten wat ze wil, wispelturig, ergens mee beginnen, maar niet afmaken, twijfel, wijzigingen in plannen. Al deze woorden gebruiken mijn familie en vrienden vast als ze mij zouden moeten typeren. En dat snap ik wel, want het klopt als een bus. Weer een andere baan. Werd mijn jaarcontract dan niet verlengd? Jawel, maar eigenlijk beviel de baan niet zo. Ander aanbod gekregen van een andere werkgever, ja gezegd. Andere baan opgezegd. En toen kwam het contract: en ja, daar staan natuurlijk afspraken in. Voor de werkgever, maar ook verplichtingen voor mij.  en dan benauwt het me ineens. Ik wil me niet vastleggen voor 3 jaar, omdat ik anders de door hen betaalde opleidingen moet terugbetalen. En wat komt er dan terecht van het leven in het nu? Het reizen dat ik wil doen? Niets. Dus besloten om te bedanken voor het aanbod en ook niet te blijven in mijn huidige baan. Komt wel goed, denk ik dan als mensen me vragen hoe het dan financieel moet. Want ja, ik moet wel werken om een warm huis te hebben. En het kwam ook goed; ik werd benaderd door een recruiter. Leuk gesprek mee gehad en nu werk ik voor plm 3 maanden in Nieuwegein in een heel andere tak van sport dan de zorg. Ook reuze interessant en ook hier kan ik vast veel leren en doe ik nieuwe ervaringen op. Misschien verlenging voor nog 3 maanden, maar dat zie ik dan wel weer. Ik merk dat ik enorm hecht aan vrijheid, aan het kunnen maken van mijn eigen keuzes en dat ik het lastig vind om me vast te leggen. Is dat wispelturig, weet ik niet wat ik wil? Vrijheid blijkt mijn grootste goed en dáár word ik een blijer en gelukkiger mens van. Onafhankelijk. Binden is prima, maar wel met een escapemogelijkheid blijkbaar. Ik ga er nog eens over nadenken of me dat beperkt of me juist geeft wat ik nodig heb. 

Soms regent het harder dan ik hebben kan. Alle verdriet vliegt me ineens weer aan. Andy, mama en kleine Milou die morgen 1 jaar geworden zou zijn als alles goed was gegaan. Ik kan niet slapen, hoor in de verte muziek van een of ander feestje van mensen die het wél leuk hebben.

Weet jij nog wat je deed in 2013?