En weer naar huis – donderdag 21 november

Dit jaar vallen de dagen hetzelfde als 5 jaar geleden. Op zaterdag denk ik: oh ja, toen kwam 's nachts de verpleegkundige die je een overdosis morfine gegeven zou hebben als ik niet opgelet had. En oh ja, zondag kwamen die en die langs. En dan de maandag: je sterfdag. Wat een dag was dat. Zo 's morgens niet aan zien komen dat dit je laatste dag zou zijn. Alhoewel ik veel gedeeld heb de afgelopen 5 jaar is het verloop van 18 november 2019 nog te intiem om deze dag met de wereld te delen. 

Ik heb heerlijk zorgeloos geslapen; Izzy in haar mandje naast me op het 2 persoonsbed. Vindt ze fijn en ik eigenlijk ook wel. Het stormt hier behoorlijk in Zeeland en ook de regen laat zich met veel geluid op het dak van mijn hutje vallen. In bed vind ik dat heerlijke geluiden, dus ik draai me nog even om. Rond half 8 ga ik er dan toch maar uit om koffie te drinken, te douchen en Izzy uit te laten. Ik loop langs het overdekte zwembad, dat is open, maar er zwemt niemand. Zal ik dan? Ik zwem best graag, maar er is altijd wel iets dat maakt dat ik zelden zwem. Te warm, te koud en vandaag: er is geen toezicht, als er iets gebeurt, dan lig ik daar in dat warme water. 

Dat kneis ik wel – dinsdag 19 november

Ik moet de deur uit want ik stik

Eten in je eentje heeft zo zijn uitdagingen. Ik schreef er al eerder over. Je krijgt of een slechte plaats, want waar jij zit aan een tafel van 4, daar kunnen ook vier betalende gasten zitten ipv die ene. Of je krijgt niet eens een tafel. Aan boord van het cruiseschip ontbijt en lunch je in buffetvorm. En dat is wel eens lastig. Je kunt wel eens iets vergeten en met een gevuld bord op tafel snappen de meesten wel dat je even elders bent en dat je vast terugkeert naar je tafel. Anders wordt het wanneer je bord leeg is, of alles is al afgeruimd en je wilt nog iets gaan halen. Ik zou iets op tafellinnen laten liggen, maar wat? Mijn telefoon? Mijn kamersleutel/pas? Mijn tas? Dat durf ik dan ook weer niet. Dus als iemand de gouden tip heeft?