Vandaag denk ik aan mijn moeder en aan mijn schoonmoeder.

8 mei 2022; bijtijds word ik wakker en na mijn gebruikelijke cappuccino pak ik de riem van Izzy. Op naar buiten, camera mee. Ik heb me voorgenomen iedere dag één keer een groter rondje te lopen. Ik loop zo in gedachten dat ik bijna tegen een vriend met hond aanloop. Langs het wandelpad groeit het koolzaad gestaag, prachtig al dat geel. Ik zie zwart witte schapen in allerlei varianten; de een wat zwarter; de ander meer wit en de tekeningen op de vachten zijn ook allemaal anders. Ik denk aan een uitdrukking uit Thailand: 'same, same, but different'. Niet dat ik ooit in Thailand ben geweest of zal komen, maar deze zin hoorde ik van vrienden in hun reisverhalen van Thailand. Ja, inderdaad denk ik, alle schaapjes zijn hetzelfde, maar toch anders. Het geblaat van de lammetjes wordt af en toe onderbroken door het gefluit van de vogels. In de lucht zie ik een wit vliegtuig. Hopelijk voor de passagiers niet op weg naar de chaos van Schiphol, maar naar een vluchthaven waar het beter geregeld is. Vandaag de route door de weilanden en ik ga door het hekje langs de waterzuivering. Ondanks de geluiden van alle dieren is er toch altijd het zoemende geluid van de A15 en de A27. Zo bijzonder dat hier zoveel moois te zien is, zo dicht bij de snelwegen. Aan het einde van het pad zie ik twee zwanen lopen. Door mijn telelens zie ik dat tussen hen in kuikens lopen. Het pad is te smal om er veilig langs te lopen, zwanen kunnen erg gevaaarlijk zijn met jongen, dus Izzy en ik draaien om en nemen gewoon een andere route. Het is voor deze zwanenmoeder tenslotte ook moederdag. Ik pluk vergeet-mij-nietjes dadelijk bij thuiskomst zet ik ze in een vaasje. Een mooie herinnering aan mijn moeder. Met de camera om geniet ik nog meer lijkt het. Ik zie meer, omdat ik beter kijk. In de boomstammen zie ik de schittering reflecteren van het water. Wat zijn onze ogen toch zovele malen beter dan de meest dure fotolens. Die schittering krijg je bijna nooit gevangen met je camera. Thuis drink ik nog een cappuccino en de voordeurbel gaat. Mijn neefje (nou ja, hij is bijna 2 meter); hij brengt me een souvenir uit Brugge. Gauw gaat hij door naar de brunch bij zijn moeder, mijn zusje. Altijd welkom zegt hij, dat weet ik zeg ik. Maar vandaag is een mooie dag voor jullie eigen gezin. Vanmiddag mag ik mee naar een verrassing. Nog geen 10 uur en nu al een topdag!

Zo moe, ik krijg het gewoon niet bijgeslapen. Het voelt net zoals toen de kinderen klein waren, wanneer midden in de nacht er een ziek werd of bang was. Gemakshalve dan maar kiezen voor tussenin slapen; een zucht van je man naast je, en jij die dacht: ik wil ook slapen. Slapen, slapen. Of vakantie. 

Vanochtend werd ik wakker en ik keek op mijn telefoon. Boven in beeld zag ik het mannetje van de Rabobank. Aha, er is geld gestort en jawel, mijn salaris stond op mijn bankrekening. Ik bekeek het bedrag en voelde me toch zo trots en dankbaar. Dankbaar voor mijn warme bed, voor mijn bankrekening met voldoende geld om de dingen te doen die ik wil doen. Geen angst voor bommen die mijn fijne huis veranderen in een ruïne. 1500 kilometer liggen er tussen een wereld waar het draait om werken, op het terras genieten van het zonnetje en een wereld waarin mensen op de vlucht zijn. Die hun man, zoon, vader, broer achterlaten omdat zij moeten/willen vechten voor hun land. Je kunt het je toch niet voorstellen? 1500 kilometer is de afstand die de gemiddelde toerist jaarlijks aflegt om op de vakantiebestemming te komen. Mensen die dan op het strand gaan liggen, gaan eten in restaurants, nutteloze dingen kopen in souvenirwinkels, struinen over marktjes, flaneren over de boulevard, of wandelen in de bergen, genietend van al het moois dat er is.

Het is niet mijn gewoonte om twee blogs op een dag te posten. Maar dit moest ik toch even kwijt. Ik zit een spelletje te doen achter mijn pc en draai mijn playlist af. Is altijd dezelfde: `mooi luisteren` heet hij. Alle liedjes hebben een herinnering aan Andy of er zit een stuk tekst in die zo bij het leven van hem en mijn leven pastte. Al deze nummers zelf verzameld in deze playlist dus. Ineens hoor ik: het nummer Unchained melody (ik weet nooit hoe dit nummer heet en van wie het is, maar ik vind het zo mooi) Alle woorden in deze song komen zo ineens binnen. Ik voel het weer in al mijn vezels; een brok in mijn keel; een steen in mijn maag. Verdriet, in alle hevigheid. Wat mis ik je verschrikkelijk. 

Het is koud als ik wakker word en gelukkig ben ik vroeg wakker, want anders had ik het prachtige licht gemist wat de wereld een prachtige gloed geeft. Ik zie de kou op de bomen en ik spring mijn bed uit. Gauw Izzy eten geven en een plas laten doen en dan terug met mijn camera voor de warmte van de beloofde zon al het moois doet verdwijnen. De krokusjes laten zien dat het voorjaar wordt, maar de winter geeft zich nog niet gewonnen en dat is te zien aan het ijs op de bloemen. Wordt het wel of nog niet voorjaar?

Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar mijn leven is verre van saai. Altijd wat te beleven. Vandaag weer een nieuw avontuur. Dochterlief wilde met haar man en kind haar verjaardag gezellig vieren in de dierentuin en ja, wat dan met Kobus? Naar Schelluinen. Nou moet je weten dat Kobus en ik dikke vrienden zijn; hij heeft dezelfde ouders als Sam, de pup waar ik helaas afstand van moest doen toen Andy net overleden was. Dus ja, in Kobus zie ik ook Sam. En daarnaast is Kobus echt de allervrolijkste, dus gewoon gezellig als hij er is. Ik ging hem en Izzy uitlaten en dacht: ik laat ze los. Hoppa, daar vloog Izzy de sloot in, achter wat eenden aan. Leuk, dacht Kobus! Die was zijn wellnesdagje bij de trimsalon van maandag alweer vergeten. Lekker schoon en keurig getrimd was hij daar vandaan gekomen. Ik zag niet goed of Kobus ook echt zwom, maar hij was wel nat. Izzy had duidelijk helemaal in de sloot gezwommen: die was van bruin-witte hond veranderd in een modderig monster. En ja, dan weet ik het al: ik kan roepen wat ik wil, maar Izzy komt niet terug. Kobus uiteindelijk wel en met zijn tweeen liepen we naar huis. We zagen Izzy nog heen en weer rennen op het eilandje, zelf heengezwommen dacht ik nog, dus dan kan ze ook wel terugzwemmen. Nog een keer roepen, maar nee Izzy bleef waar ze was. 

Vorige week overleed voor mij onverwacht mijn lieve schoolvriendin Corrie. Net nu ze bij ons in het dorp was komen wonen, heeft ze haar strijd tegen die verschrikkelijke kut ziekte op moeten geven. Want je moet weten: deze dame was namelijk helemaal niet van plan om dood te gaan. Om deze zin goed te kunnen begrijpen moet je haar gekend hebben. Ze was een doorzetter, bikkelhard voor zichzelf en wat ze in haar kop had, had ze niet in haar kont. Ze ging niet dood. Tot vorige week.

Vanochtend hoorde ik op de radio dat het voor singles best confronterend is om op Valentijnsdag allerlei gelukkige stelletjes te zien die iets leuks met elkaar doen. Die foto's zijn er normaal ook, maar niet in zulke grote getalen. Of is het getale? Ff googlen. Allebei onjuist dus. Lees maar:

Vanochtend had ik eindelijk alle moed verzameld om na een paar weken weer op de weegschaal te gaan staan. Daar werd ik niet blij van. Natuurlijk weet ik ook wel dat die heerlijke kokosrepen van de bakker bij de Graanbuurt (waar het gewoon ruikt naar roomboter) ergens hun calorieën achter zouden laten. Of de toastjes met Gormas van gisteravond. Ik hou gewoon van lekker eten en dan vooral blijkbaar dat eten waar veel calorieën in zitten. Wat een strijd blijft dat toch tussen mij en mijn gezonde verstand dat zegt dat ik zuinig moet zijn op mijn lichaam.

Maak je eigen plan voordat je onderdeel wordt van de plannen van een ander. Een wijze les die ik eens kreeg van Remco Claassen tijdens een 3 daagse managementtraining. Plan? Hoezo een plan, dacht ik destijds. Een ander vertelde me te focussen, ja, maar waarop? Wat beweegt mij, waar word ik gelukkig van? Op die vragen moest ik antwoord krijgen. Dat heeft even geduurd en nu heb ik een plan. Ik heb er al eerder over geschreven, maar nog niet helemaal uit de doeken gedaan wat dat plan is. Daar heb ik een goede reden voor: ik wil nog wel eens mijn plannen bijstellen (wispelturigheid kun je het ook noemen). Alhoewel ik nu toch echt wel het idee heb dat ik dit plan ga doorzetten. Het helpt me ook om een plan te hebben, of een doel. Hoe je het ook wilt noemen. Bij veel beslissingen die ik neem, denk ik: draagt dit bij aan mijn plan? De ervaring leert inmiddels dat ik makkelijker een keuze maak. Ik wil wel eens wat aanschaffen en die aanschaf is niet noodzakelijk, draagt niet bij aan mijn plan, dus nee, geen aankoop van alweer een nieuw paar schoenen, of leuke jurk of jas nummer zoveel. 

Een lege agenda, ooit leek me dat heerlijk. In de tijd dat ik full time werkte, daarnaast ook nog in het verenigingsleven actief was, man man, wat had ik toen behoefte aan een dag dat ik niets op de planning had staan. Dit jaar start ik met een bijna lege agenda. Bijna leeg, want mijn werkdagen staan er al wel in en de afspraak met de tandarts en die van mijn jaarlijkse controle bezoek aan de obesitas kliniek. Op beide afspraken verheug ik me niet echt. De tandarts, ja, wie vindt dat wel leuk? Ik niet, ik lig er niet van wakker, dat niet, maar leuk?? Nee.