Hoorn des overvloeds

Ik heb zo'n handige app waarin je 's ochtends een bericht krijgt als je die dag post gaat ontvangen van post.nl Reuze handig, je krijgt dan ook een foto van de voorkant van je post erop, zodat je 's ochtends al kunt raden van wie dat handschrift ook alweer is. Vroegah kwam de post iedere dag en rond dezelfde tijd. Nu niet meer op maandag en op andere dagen is het ook steeds wisselend wanneer de post komt. Ik heb zo'n fijne ijzeren opvangbak voor de post, zodat de post niet zomaar op de mat valt. Reuze handig toen de pup Sam de post heerlijk vond om op te eten, met uitzondering van de blauwe brieven overigens. Izzy doet dat meestal niet, maar ja, die heeft zo ook haar ondeugende buien. Ik noem het vermoorden van een eend pas of het uitpakken van een kerstcadeau die onder de kerstboom lag. En maar kijken met die onschuldige oogjes van haar. 

4 december 2021, de dag begint grauw, mistig, troosteloos. Deze dag zou anders verlopen; of in ieder geval een dezer dagen zouden we deze dag ons later herinneren als een mooie dag. Vandaag was de uitgerekende datum waarop je eigenlijk gezond op de wereld zou komen. Want natuurlijk zou alles goed gaan, daar gaan we toch allemaal van uit? Helaas was dat niet zo, het ging niet goed. We moesten voortijdig afscheid van je nemen. We denken allemaal fierljeppend 85 te worden, maar een onbezorgd en leven zonder verdriet of tegenslagen, dát is niemand gegeven. Ook mijn kinderen niet. Hele donkere wolken pakten zich samen boven ons gezin. Er moesten moeilijke keuzes gemaakt worden; keuzes waarvan je hoopt dat je kinderen die nooit zouden hoeven maken. En de keuze hebben ze gemaakt, hoe dapper en verstandig, maar hoe klote voelde het. En toen kwam je afscheid, wat kun je zeggen over iemand die je nog niet kent? Toch heb ik in augustus getracht te verwoorden wat je al voor ons betekende en hoe je al onderdeel was van ons gezin. Onderstaande tekst heb ik uitgesproken en in overleg met Marjanne en Roy plaats ik hem hier.

Gisteren persconferentie nummer zoveel over Covid-19. Ik zie de heren weer verschijnen; ik hoor ze praten, maar eigenlijk heb ik achteraf geen idee wat er nou gezegd is. Het is een beetje langs me heen gegaan. Iets met horeca dicht, contactberoepen uit de wind gehouden; lichte lockdown 3 weken. En ik denk: het zal wel. Ik ben de discussies zat; de verdeeldheid; de angst, de zin en onzin van deskundige a tegenover deskundige b. De berichten hierover (ja ja, ik doe het nu ook); alsof er niet meer in de wereld gebeurt? Er gaan nog steeds mensen dood van de honger; op de klimaattop worden ook geen besluiten genomen die een einde maken aan de opwarming van de aarde. Dan denk je toch: geef mijn portie maar aan Fikkie? Maar nee, iets in ons, de psychisch gezonde mens, heeft de niet te tomen dwang om in leven te blijven én er het beste uit te halen. En het beste is voor iedereen anders.

Je kent het ongetwijfeld; je loopt in een voor jou bekende stad en toch ontdek je iets nieuws. Dát was wat ik vandaag ervaarde. Met mijn neef Edwin heb ik al eens door Utrecht gestruind en daar de hofjesroute gewandeld, door zijn woonplaats Delft en nu was Gorinchem aan de beurt. Helaas vaart de pont naar Slot Loevestein alleen in de zomermaanden, dus dat toeristische tochtje verplaatsen we naar de zomer. Gaan we rondje pontje doen en lekker fietsen. Maar ja, wat dan? Nou is Gorinchem best een mooie stad, dit jaar uitgeroepen tot vestingstad van het jaar, dus een wandeling over de wallen van Gorinchem. Voor jou bekend terrein zou je zeggen. Maar nee, tot gisteren nooit alle wallen over gelopen. Ook niet bij de avondvierdaagse van je kinderen destijds? Nee, want ik was van de limonadevoorziening op die avond. Stond wel bij de 5e uitgang en dat is een van de poorten/uitgangen van de vestingstad. We parkeerden onze auto Buiten de Waterpoort en van daaruit wandelden we over de wallen onder hele oude grote kastanjebomen. Izzy ook mee, die heeft de slechte eigenschap dat ze denkt dat iedereen en alles voor haar aan de kant gaat als ze aan de riem van links naar rechts wandelt en overal snuffelt. Wel wat lastig met tegenliggers en auto's wanneer we over moeten steken. 

715 dagen na je overlijden en ik dacht altijd dat het verdriet dan wel minder werd. Maar nee, wat heb ik weer een rotdag vandaag. Eigenlijk zou ik samen met mijn zusje naar de begraafplaats van mama gaan om daar een kaars te branden. Gezien de oplopende Coronacijfers blijven we verstandig thuis. En ik wil helemaal mijn verstand niet gebruiken; ik wil huilen; ik wil schreeuwen dat het allemaal oneerlijk is, dat het jouw tijd nog niet was. Maar dat is allemaal net zo zinloos als jouw dood.

Mijn eerste werkdag

Donderdag 14 oktober Schelluinen

Woensdag 13 oktober op weg naar huis!

12 oktober Peschiera vertrek

Maandag 11 oktober Peschiera - Cavaion

Zondag 10 oktober Dolomieten