Voorpret            

Vooroordelen, wie heeft ze niet? Ik wel, maar ik leer inmiddels wel om niet te blijven hangen in mijn eerste oordeel en om toe te geven dat ik het mis had. Het zal niemand zijn ontgaan dat Peter R de Vries neergeschoten is. Om eerlijk te zijn irriteerde zijn gedrag en betweterigheid me altijd behoorlijk op tv. En nu hoor ik dan verhalen en lees ik berichten van mensen die hem gekend hebben en moet ik mijn mening bijstellen. Hij was niet betweterig, maar bleek altijd zeer goed geïnformeerd.  Hij had een groot hart en heeft vele mensen echt geholpen, niet alleen wanneer de camera draaide. En dat maakt hem voor mij alsnog een mooi mens. Niet dat het ertoe doet, maar ik leer ook weer van deze situatie. 

Net als ik denk dat het leven me weer toelacht en alles prima lijkt te verlopen, komt er een moment dat mijn lichaam zegt: ho ho, we zijn er nog niet. Dan word ik gedwongen om rust te nemen, om zodoende mijn lichaam tijd te geven zich te herstellen. En dan krijg ik meestal een fysiek ongemak is mijn ervaring in de loop der jaren; deze keer is het een tennisarm. Samen met een schouder aan de andere kant die pijnlijk is, is het wat ongemakkelijk om dagelijkse dingen te doen. In de hertsteltijd zit ik aan huis gekluisterd, want mag door de medicijnen twee weken geen autorijden en ik durf ook niet te fietsen, dus deze periode geeft me tijd om te reflecteren en opnieuw keuzes te maken om nieuwe stappen te zetten voor een vitaler leven.

Gisteren op straat kreeg ik een discussie met een mevrouw die zei dat het fijn was dat een vrijgekomen huurwoning in ons kleine dorpje voor onze (lees: blanke) kinderen beschikbaar kwam en niet voor weer een Syrisch gezin. Hoezo, vroeg ik? En zonder op haar antwoord te wachten zei ik dat deze mensen toch ook een dak boven hun hoofd mogen hebben? Dat ze niet voor niets gevlucht zijn. We werden het niet eens en dat hoeft ook niet. Waar ik me achteraf wel over verbaasde was dat zo’n gesprek eigenlijk not done is. Mevrouw liep gebelgd weg, mompelend, ik ben niet racistisch, want ik heb een schoonzoon die nog donkerder is dan blablabla. Ik hoorde het verder niet eens meer. Jawel mevrouw, dacht ik;  wat je zegt is wel racistisch, je sluit een gezin uit, dat uit een ander land komt, van een van de grondbeginselen van een veilig bestaan: een dak boven je hoofd.

Deze zin kwam ik ergens tegen en houdt me sindsdien bezig. Ken je dat: dat je ergens heen moet, geen zin hebt en dat je je vriendelijke gezicht ‘opzet’? En dat je, zodra de verplichting achter de rug is, een beetje pijn in je kaken hebt van het geforceerde lachen? Herkenbaar?

In mijn jeugd was er natuurlijk het aanbieden van mijn knutselarijen aan mijn eigen vader met ontbijt op bed. Veel actieve herinneringen heb ik verder eigenlijk niet echt aan die momenten, misschien was hij er ook vaak niet op die dag vanwege zijn werk?

Jarenlang heb ik me ongelukkig gevoeld, een soort van constant gevoel van depressief zijn. Nu zal dat ongetwijfeld een beetje in mijn genen zitten, maar heel eerlijk: voor mij hoefde het leven niet zo. Niet om erg van te schrikken, het ging niet zover dat ik zelfmoordneigingen had, maar als het leven voor mij klaar was, dan was dat maar zo. Deze gedachten gingen vaak door me heen toen Andy ziek werd, hij wilde nog zoveel en genoot echt van zijn leven. Ik had me graag in zijn plaats bij Petrus aan de poort gemeld. Voor de insiders: ook met schoenen aan.

Het beste halen uit je vakantie. Dat lees ik vanmorgen op LinkedIn bij iemand die blijkbaar met zijn team een workshop of zoiets gehad heeft en een foto van een boekje had hij erbij geplaatst. Titel van het boek: De kunst van het vakantievieren met als ondertitel: Praktische tips om het beste uit je vakantie te halen. Blijkbaar was hij er erg tevreden over. Bij mij gaan dan andere radartjes lopen en gaan er andere gedachten door mijn hoofd. Het is me toch triest denk ik dan. Waarom zou je alleen het beste uit je vakantie willen halen? En waarom heb je daar tips voor nodig? Zijn we zo druk met ons werkzame leven en kost dat zoveel energie dat we koste wat het kost alles uit onze vakantie moeten halen?

Ineens komt er iets bij je op, je googelt wat en dan zo langzaam aan krijg je een beeld van hoe het er uit moet gaan zien. Je wordt ’s nachts wakker en denkt: oh ja!  Zo heerlijk om te denken, te dromen, dingen uit te zoeken. Ik ben niet van de details, dus het gaat mij altijd om de grote lijnen en dat heb ik nu wel voor ogen.

Vandaag ga ik op bezoek bij een oude werkgever, een grote zorginstelling met oa een ziekenhuis. Niet om gezellig bij te kletsen met oud-collega's, maar voor een operatie. Niets spannends, maar toch. Mijn zusje haalt me in alle vroegte op; ik zie de borden op de Banneweg en we volgen de bewegwijzeringsborden waar ik ooit met een hele knappe man de tekst op alle borden samen mee heb bedacht. Natuurlijk kon ik mijn patientenpas niet vinden, dus eerst een nieuwe maken. Ik weet de weg, tref een dame wiens naam ik me niet meer kan herinneren, maar ze werkte er destijds ook al. Gek om hier te lopen en er niet meer bij te horen; ik denk niet dat dat gevoel ooit overgaat. Ik loop langs het restaurant dat geëxploiteerd wordt door een externe partij; er is nog even sprake geweest om dat in eigen beheer te doen en mij is destijds gevraagd of ik interesse had om daar teamleider te worden.

Hoe afhankelijk je bent van sommige zaken, dát merk je pas als het er niet is. Gisterochtend stond ik niet al te vroeg op, ik had wat fysieke én mentale beperkingen om zo hup actief mijn bed uit te springen. Rond half 10 heb ik mezelf ernstig toegesproken en werkte de pijnstilling, dus hoppeta: uit bed. Even wassen, aankleden, Izzy eten, koffiezetapparaat aanzetten om op te warmen, voordeur van de knip af, achterdeur open. He he, koffie! Ik pak mijn nieuwe tulpenbeker van Delfts blauw (mijn 3e inmiddels sinds vorig voorjaar) en druk op de dubbele espresso; de melk in de melkopschuimer voor mijn cappuccino; ik hoor de koffie lopen en de melkopschuimer draaien, terwijl ik de vaatwasser leegruim. Ik draai me om en zie dat er op mijn koffieapparaat geen lampje brandt. Nee, he? Toch niet per ongeluk op de uit knop gedrukt ipv de dubbele espressoknop? Nee, er zit koffie in mijn beker, dus goede knopje gehad. Oh, misschien dan toch water in de melkopschuimer gekomen bij de stroomaansluiting en dat deze kortsluiting maakte? De stoppen staan allemaal nog goed in de stoppenkast en ook de hoofdschakelaar staat op standje 1. Stroomstoring, He bah, heb ik een briefje gemist van Stedin? Ik heb mijn opdrachtgever beloofd dat ik vanochtend de reviews zou doen. Laptop doet het wel, maar helaas werkt ook internet niet, dus dat gaat niet. Ik check op facebook de pagina van Dorpsberaad; voor mij de nieuwsbron wanneer het om dorpse zaken gaat. En jawel, er heeft iemand al de vraag gesteld of er nog meer mensen zonder stroom zitten. Van Roy en Marjanne begrijp ik dat ook een deel van Gorinchem zonder stroom zit. Op 1 kopje cappuccino start mijn interne dieseltje niet op, dus ik ga op zoek naar zakjes espresso, jazeker: 1 in de lade en nog 1 in het handschoenenkastje in de auto (daar heb ik ook een perculator, jazeker!) Ik kook water in een pannetje op mijn gasfornuis. Wat ben ik blij dat ik niet elektrisch kook vandaag; meestal mopper ik op mijn gasstel wanneer ik het schoonmaak, dan is een inductieplaat toch makkelijker schoonmaken. Bij mijn tante vond ik in een laatje een melkopschuimer waar je met de hand de melk opklopt, altijd handig voor tijdens het kamperen dacht ik toen. Mijn vriendin appt dat ze ook geen stroom heeft en ik vraag haar of ze een kopje thee wil; zij heeft wél inductie. We babbelen gezellig en eindelijk rond 1 uur weer stroom. Kachel weer aan, betere koffie uit mijn koffieapparaat, en gauw aan het werk.