Totaal geen inspiratie om een blog te schrijven. Ik heb er dit jaar dan ook weinig gemaakt. Ik denk te veel te regelen om mijn gedachten de vrije loop te laten gaan en zo inspiratie te krijgen voor een blog. Normaliter zoek ik bij mijn verhaal een foto tussen mijn foto's, maar nu heb ik het eens omgedraaid: ik startte bij de foto en vond deze. Een kroonluchter die hing in een restaurant in Den Haag en ik vond hem prachtig door de roosjes. Gisteren was de oplevering aan de verhuurder van het appartement van mijn tante en daar hing ook een kroonluchter met dezelfde roosjes. De kroonluchter is niet helemaal hetzelfde, maar zeker van dezelfde maker als ik de roosjes en het middenstuk vergelijk. En ik kon het niet laten om de kroonluchter te laten verdwijnen bij een vreemde voor een weggeefprijsje of af te geven bij de kringloop, dus de kroonluchter mét roosjes krijgt een mooi plaatsje in mijn toilet. En misschien krijgt ie ooit promotie en mag hij samen met het kastje, spiegel en bijpassende lampjes mijn gang opleuken. 

Pip maakt me wakker met een lach op haar gezicht, wat een heerlijkheid om zo wakker te worden. We gaan er uit en dekken de tafel om met elkaar te ontbijten, want vandaag staat Valkenburg op het programma. Het is in ieder geval droog wanneer we vertrekken, maar wel fris. Hoe anders is het om in een toeristenplaats te zijn met alle horeca gesloten. Er lopen toch nog wel genoeg mensen, maar het is toch heel anders. We klimmen de trap op om naar de vesting te gaan, maar ook die blijkt gesloten. Ik maak wat foto's, we halen een ijsje en cappuccino bij een Italiaans zaakje en zo is het toch net echt. We bezoeken de Nicolaaskerk net voor sluitingstijd en Pip kijkt vol ontzag in de rondte, hier en daar komt een WOW uit haar mond. De afbeelding van Sint Nicolaas herkent ze ook; ik blijf het indrukwekkend vinden een katholieke kerk. 

Mijn ongebreidelde reislust wordt vanzelfsprekend enorm beperkt door, ik kan het woord eigenlijk niet meer horen of typen, maar vooruit: Corona. Na alle hectiek van de afgelopen weken had ik enorm behoefte aan een moment van rust en bezinning. En om de een of andere gekke reden heb ik daar een andere omgeving voor nodig. Vrijdag vertrok ik aan het einde van de ochtend met Pip en Sabine én mijn trouwe reisgenote Izzy richting Limburg. Heerlijk ook voor hen om even vakantie te hebben; de auto vol, toch ook met laptops en beeldscherm, want er moet toch ook gewerkt worden en gelukkig kan ik dat overal doen, mits er goede wifi is. 

Vanochtend vroeg stuurde mijn zwager via de Boerenfamilie app deze foto van Andy. Deze foto herinnert me eraan dat je je leven nu moet leven. Nu. Niet morgen of na nog zoveel jaar werken, want wie weet zeker dat er een morgen is voor jou?

Ik werd gisteren getagd door een nichtje als Powervrouw vanwege Internationale vrouwendag. Nou, zo powerfull voelde ik me op dat moment niet. Slechte nacht gehad vanwege mijn schouder, ondanks de slaaptabletten die ik dagelijks neem om te kunnen slapen. Iedere avond slik ik ook een antidepressiva, om mijn angsten te kunnen reguleren. Dus zo'n powervrouw ben ik eigenlijk ook niet. Maar wanneer ben je dat dan wel? En wil ik dat wel zijn? Ik weet dat er best veel op mijn bordje is gekomen de afgelopen maanden en dat ik, ondanks dat, hartstikke positief in het leven sta. Meestal dan. Maar voor die momenten dat ik het even niet zie zitten, bijvoorbeeld als ik 's avonds naar de foto van Andy kijk en in tranen uitbarst, dan blijkt de chemische hulp van dat pilletje enorm welkom.

Jaren geleden wilde ik voor mijn verjaardag graag een servies hebben dat ze verkochten bij de V&D. Andy reed naar Breda en wilde daar het servies kopen. Hij vroeg de verkoopster om dat servies voor 12 personen in te pakken en aan hem te verkopen. De verkoopster zei tegen hem dat hij dat zelf moest verzamelen en bij de kassa kon brengen en dan afrekenen. Daar had Andy niet zo'n zin in (hij moest er overigens ook nog een eind mee naar de auto lopen), dus hij zei: dan niet en beende de winkel uit.

2021 zou het allemaal waar gaan maken. Maar ook dit jaar is tot nu toe geen best jaar. Op Nieuwjaarsdag belde ik mijn moeder om haar gelukkig nieuwjaar te wensen. Mam, ik kom niet zei ik, de besmettingen lopen zo op. Blijf maar thuis kind, neem maar geen risico. Dus dit jaar geen Cracottes met krab; volgend jaar maar weer dacht ik. Ze belde zelf Sabine af die zondag, want ze was niet lekker had ze gezegd. Ik belde haar en vroeg haar wat ze mankeerde. Nee kind, geen Corona verschijnselen, beetje lamlendig. Okee mam, lekker terug je bed in, maar bel je als het slechter gaat? Tuurlijk kind, ik neem geen risico. En dat had ze ook niet gedaan de afgelopen maanden, naar de winkel op rustige tijden, zo min mogelijk contacten. Wat zal ze ook eenzaam zijn geweest al die maanden door alle beperkingen. Later die dag belde ze dat ze ziek was, okee zei ik, dan ga ik een testafspraak voor je maken als je zo hoest. En daar gingen we, zowel mama als ik met handschoenen, chirurgische mondmaskers voor, tussen de voorstel en de achterbank een stuk zeil gespannen om besmetting te voorkomen. Ze was wel beroerd, ze onderging het testen en hup weer gauw terug naar huis. De volgende dag al uitslag: mama was positief. Ze was al een paar dagen ziek thuis en het ging wel zei ze, tot ze vrijdagavond zo duizelig werd dat we toch de huisartsenpost maar gebeld hebben. Twee dagen bij mijn eveneens positief getest zus en haar gezin in huis, tot zondagavond: toen ging het slechter, dus hup naar het ziekenhuis. Ik mocht inmiddels uit quarantaine, dus ik kon naar het ziekenhuis om haar op te wachten bij de spoed eisende hulp. En daar kwam ze met de ambulance, het duurde even voor ik bij haar mocht. Ze glimlachte en ze was blij dat ik er was. Gelukkig werd ze opgenomen en daar ging het op en af goed en slecht met haar. 's Nachts had gelukkig Caroline dienst, de beste vriendin van Sabine, zij kende mijn moeder ook goed. Wat een topper om zo 's nachts mijn moeders hand vast te houden toen het niet zo goed ging de eerste nacht.  Op bezoek gaan was erg lastig, volledig in schort, handschoenen, mondkap en beschermbril. Maar ze vond het zo fijn als ik kwam. Mijn zusje was nog niet hersteld en mijn broer durfde niet zo goed, bang om besmet te raken. Woensdagmiddag wilde ze dat ik hen beiden zou bellen, want ze wilde afscheid nemen. Dat heeft ze gedaan; donderdagochtend belde het ziekenhuis. Het ging niet goed en mama had naar me gevraagd. Mijn zusje ging mee en we hebben beiden aan haar bed gezeten tot ze vredig en zonder pijn in sliep. Wilhelmina Clasina Josephina Wegkamp, geboren 14 mei 1934 te Bergen op Zoom, overleden te Gorinchem op donderdag 14 januari 2021. Het was goed zo. C'est ca.

Top 2000

Een huwelijk is een overeenkomst tussen één man en één vrouw tot een langdurig samenwonen, dat was zo ongeveer de definitie destijds toen ik nog bij meneer Bänffer in de klas zat bij het vak Recht op de Meao. Ik spreek over begin jaren 80 toen er nog geen sprake was van een homohuwelijk. Ik meende dat in begin jaren 90 mijn gemeente Giessenlanden een van de eerste gemeenten was waar dat plaatsvond, maar natuurlijk wil ik jullie geen valse informatie geven, dus ik check het Internet. Daar lees ik dat zij de eerste gemeente waren waar homoseksuele of andere alternatieve relatievormen geregistreerd kunnen worden. Het zou tot 2001 duren dat Amsterdam de primeur kreeg om het eerste homohuwelijk wereldwijd te sluiten.

Toch maar vieren het feest van de Goedheiligman, is wel zo leuk voor de kleindochters en stiekem vindt deze oma het ook altijd nog leuk en reuze gezellig. We zijn niet compleet, mijn jongste zoon is ziek en wacht op de uitslag van zijn coronatest (6 dec: geen corona gelukkig), dus hij en zijn vriendin zijn er niet bij. Onverwacht toch nog Coronaproof Sinterklaas vieren.

Een tijd geleden werd ik gevraagd om mee te schrijven aan de jubileumgids van onze plaatselijke voetbalvereniging. In december bestaan ze 75 jaar; de datum is voor mij makkelijk te onthouden: 12 december, ook onze trouwdag. Zeer gevleid was ik, want zo lang schrijf ik nog niet. Deze club draag ik een zeer warm hart toe; ik ben zelfs een aantal jaren jeugdvoorzitter geweest en had toen ook zitting in het hoofdbestuur. Het was ten tijde van de hoogtijdagen van de club, die toen 1e klas speelde. Ik geloof dat er destijds wel 8 jeugdteams speelden; in totaal over de 100 jeugdleden, waaronder onze twee zoons. Ook dochterlief heeft gevoetbald, later bij de dames. Andy heeft bij het 5e gespeeld; is zelfs nog kampioen geworden en later heeft hij bij de 7x7 gespeeld. Mijn voetbalcarrière bestaat uit één overwinning: het winnen van de penaltybokaal tijdens het jeugdtentenkamp. Volgens mijn kinderen had ik de keeper omgekocht (ze waren gewoon jaloers dat zij die beker nooit wonnen).

Luxe